Բենի Հինն

Ավետարանիչ և հովիվ Բենի Հիննը հայտնի է քրիստոնեական աշխարհում: Նրա հավաքույթներին մասնակցում են հազարավորներ և Աստված փառավորվում է նրա միջոցով: Աստված հաստատում Է Իր Ավետարանը Բենի Հիննի միջոցով մեծ զորություններով և հրաշքներով: Հազարավոր մարդիկ ընդունում են Քրիստոսին և բժշկվում:

«Եվ իմ խոսքը և քարոզությունը ոչ թե մարդկային իմաստության պատիր խոսքերով եղավ, այլ Հոգու և զորության ապացուցությամբ»: (1 Կորն. 2 գ. 4 խ.)

Այս բրոշյուրը Բենի Հիննի «Բարի լույս Սուրբ Հոգի» գրքից մի հատված է՝ անձնական հրաշալի վկայություն Սուրբ Հոգու հաղորդության մասին:

Ես կարո՞ղ եմ Քեզ իսկապես ճանաչել

1973թ. Սուրբ Ծննդյան տոներին մնում էր երեք օր: Լուսանում էր: Ցուրտ և մարախլապատ առավոտ էր Տորոնտոյում:

Հանկարծ Սուրբ Հոգին հայտնվեց իմ սենյակում: Նա այնքան իրական էր ինձ համար այդ առավոտ, որքան այս գիրքն է հիմա քո առջև: Հետևյալ ութ ժամերի ընթացքում ես անասելի ապրումներ ունեցա Սուրբ Հոգու հետ: Այն ամբողջովին փոխեց կյանքիս ընթացքը: Ես բացել էի Աստվածաշունչը, ու Սուրբ Հոգին պատասխանում էր իմ հարցերին: Ուրախության և հուզմունքի արցունքները կաթում էին աչքերիցս: Տպավորությունն այնպիսին էր, կարծես սենյակս բարձրացավ երկինք: Եվ ես ուզում էի մնալ այնտեղ հավերժ: Ես ընդամենը 21 տարեկան էի, և այս այցելությունը լավագույն նվերն էր ինձ համար այս Ծննդյան տոներին:

Անցել է երկու տարի, ինչ ես կյանքս նվիրել եմ Հիսուսին: Այդ ժամանակից ի վեր իմ ու ծնողներիս հարաբերությունները շատ լարված էին: Իսկ այն պահին ես գտնվում էի այնպիսի վիճակում, որ մի փոքր առիթն անգամ կարող էր վերջնական բաժանման հասցնել: Մեր ընտանիքը արտագաղթել էր Իսրայելից, և մենք պահպանում էինք ավանդույթները: Բայց երբ կյանքս նվիրեցի Հիսուսին, ես գնացի ընդդեմ ավանդույթների, և դա շատ էր վիրավորում ծնողներիս: Ամեն ինչ իմ կյանքում ուղղված էր այդ ավանդույթների դեմ պայքարին: Դա մի սարսափելի կյանք էր ինձ համար, որովհետև նրանք չեին հասկանում, թե ինչ կատարվեց իրենց որդու՝ այսինքն ինձ հետ:

Բայց այնուամենայնիվ իմ սենյակում իրական ուրախություն էր տիրում: Անգամ հնարավոր չէ նկարագրել այն: Դա Աստծո Փառքի լիությունն էր: Եթե 48 ժամ առաջ ինձ ասեին, թե ինչ է կատարվելու ինձ հետ, ես կպատասխանեի. «անհնարին է», բայց այդ պահից Սուրբ Հոգին կենդանի դարձրեց իմ կյանքը: Նա նորոգեց ինձ: Եվ Նա հեռու չէր: Ո՛չ: Նա իրական էր, Նա այսպես էր իմ սենյակում:

Եվ հիմա ես ուզում եմ Քեզ ծանոթացնել Նրա հետ: Բարեկամս, եթե դու իրոք ուզում ես ազգակից դառնալ Սուրբ Հոգուն, Նրան որ քո մտքից և ըմբռնումից բարձր է, ապա շարունակիր կարդալ: Որովհետև այն, ինչ ես կիսելու եմ քեզ հետ, կփոխի քո ողջ կյանքը: Այդ փոփոխությունը դու միանգամից կզգաս՝ գուցե այս գիրքը կարդալիս, կամ աշխատանքի գնալիս, կամ աղոթքի ընթացքում: Սուրբ Հոգին կայցելի քեզ: Որովհետև Նա ցանկանում է դառնալ քո ընկերը, ուսուցիչը, մխիթարողը և ուղեկիցը քո ողջ կյանքում: Եվ երբ Դուք հանդիպեք, դու անպայման կասես. «Բենի՜, Սուրբ Հոգին իրոք գործում է իմ կյանքում»:

Աստծո զորության հայտնությունը

Այն ժամանակ ես այցելում էի «ազատ մեթոդիստների» եկեղեցին: Այնտեղ ծանոթացա և ընկերացա Ջիմ Պոյնտերի հետ: Նա առաջարկեց ինձ իր հետ ավտոբուսով մեկնել Պիտսբուրգ քաղաք, որտեղ տեղի էր ունենալու ավետարանիչ Կատրին Կուլմանի հոգևոր ծառայությունը:

Ճիշտն ասած ես շատ քիչ տեղեկություն ունեի նրա մասին: Նրան տեսել էի մեկ անգամ հեռուստատեսությամբ, և նա բոլորովին դուր չեր եկել ինձ: «Նա շատ տարօրինակ է և ծիծաղելի», մտածում էի ես և առանձնապես ոչ մի բան չէի սպասում նրա ծառայությունից: Բայց Ջիմը իմ ընկերն էր և ես չէի ուզում մերժել նրան: «Չես պատկերացնում, թե ինչ կռիվ տվեցի հորս հետ այս ուղևորության համար», ասեցի ես Ջիմին: Դու հասկանու՞մ ես, որ իմ դարձից հետո (կյանքս Հիսուսին նվիրելը), ծնողներս ամեն կերպ աշխատում էին արգելել եկեղեցի գնալուս և այս ուղևորության մասին խոսք անգամ չեր կարող լինել: Բայց այնուամենայնիվ, նրանք թողեցին ինձ:

Չորեքշաբթի օրը, վաղ առավոտյան մենք դուրս եկանք Տորոնտոյից: Դա յոթ ժամյա ճանապարհորդություն էր, որը երկարեց անսպասելի փոթորիկի պատճառով: Հյուրանոց հասանք գիշերվա մեկից հետո: «Բենի, մենք պետք է վեր կենանք առավոտյան ժամը հինգին», ասաց Ջիմը: «Ժամը հինգի՞ն, - զարմացա ես, - Ինչու՞»: Նա բացատրեց, որ եթե նույնիսկ ժամը վեցից մենք կարողանանք կանգնել դահլիճի դռների մոտ, դարձյալ տեղ չենք գտնի նստելու: Հավատս չեր գալիս: Ո՞վ էր լսել, որ մարդիկ լուսաբացին վեր կենան ու գան կանգնեն այս սառնամանիքին, որ կարողանան մտնել եկեղեցի: Բայց Ջիմն ասաց, որ մենք պետք է անենք դա:

Շատ ցուրտ էր: Առավոտյան ժամը հինգին վեր կացա և ինչ տաք հագուստ որ ունեի, քաշեցի վրաս: Ես նմանվեցի Էսկիմոսի: Մենք հասանք (Առաջին Երեցական) եկեղեցի, որը գտնվում էր Պիտսբուրգի Բիզնես թաղամասում: Դեռ մութ էր: Բայց ահա թե ինչ ինձ զարմացրեց. այնտեղ արդեն հարյուրավոր մարդիկ էին կանգնած: Եկեղեցու դռները բացվելու էին երկու ժամից ոչ շուտ:

Կարճահասակ լինելը մեկ-մեկ օգուտ էլ է բերում: Ես անցնում էի ժողովրդի միջով դեպի դռները: Ջիմը ինձ հրելով ետևիցս էր գալիս: Աստիճանների վրա մարդիկ էին քնած: «Նրանք ողջ գիշեր այստեղ էին, - ասաց մի կին, - և այդպես է լինում ամեն շաբաթ»:

Հանկարծակի մի դող իջավ վրաս: Կարծես մեկը բռնել էր մարմինս և ուժեղ թափահարում էր: Ես ամենևին չէի կարող սանձել այդ դողը: Մտածեցի, գուցե մրսել եմ: Բայց ես չէի մրսում և շատ տաք էի հագնված: Երբեք չէի զգացել այդպիսի բան, ես շփոթվել էի և չէի կարողանում խոսել Ջիմի հետ: «Ի՞նչ էր կատարվում ինձ հետ, ի՞նչ է դա, Աստծո զորությու՞նն է»: Ես ոչինչ չէի հասկանում:

Բացման ժամանակը մոտենում էր և ժողովուրդը շատ էր ճնշում: Դողը չեր դադարում:

- Բենի, երբ դուռը բացվի, վազիր ներս, - ասաց Ջիմը:

- Ինչու՞:

- Որովհետև եթե չվազես, քեզ կտրորեն:

Ջիմը եղել էր արդեն նման հավաքույթներում և գիտեր թէ ինչ է պետք անել: Երբեք չէի պատկերացնում, որ կմասնակցեմ եկեղեցի մուտք գործելու մրցմանը: Դռները բացվեցին և ես օլիմպիական վազորդի պես վազեցի մարդկանց միջով ու հասա առաջին շարք: Արարողության սպասավորն ասաց, որ այդ շարքը զբաղեցրված է: (Հետագայում ես հասկացա, թե ինչու էր տիկին Կուլմանը պահում այս շարքը և վերջում այնտեղ նստացնում իր ուզած մարդկանց: Նա շատ զգայուն էր Սուրբ Հոգու հանդեպ և ցանկանում էր, որ այնտեղ նստեն նրանք, ովքեր իրեն կօգնեն աղոթքով: Միայն նրանք էին նստում առաջին շարքում): Ես կակազում էի և այդ պատճառով չվիճեցի ծառայողի հետ: Երկրորդ շարքն արդեն զբաղված էր, բայց երրորդ շարքում մեզ հաջողվեց տեղեր ձեռք բերել:

Արարողությունը սկսվելուն դեռ մի ժամ կար: Ես հանեցի վերարկուս, ձեռնոցներս և թուլացրի մարմինս: Միանգամից զգացի, որ դողն ուժեղացավ: Այդ դողը տարածվում էր ձեռքերիս և ոտքերիս միջով, կարծես կապված լինեի ինչ որ մեքենայի: Դա բոլորովին անծանոթ զգացողություն էր ինձ համար: Ես վախեցած էի: Երաժշտությունը հնչում էր, բայց ես ողջ էությամբ կենտրոնացած էի այդ դողի վրա: Ես հիվանդ չէի, ոչ էլ մրսած: Դա մի գերբնական զգացողություն էր: Հանկարծ երևաց Կատրին Կուլմանը: Նույն պահին դահլիճի մթնոլորտը սկսեց փոխվել, բայց ես ոչինչ չէի զգում, քանի որ ամբողջությամբ կենտրոնացած էի դողալուս վրա: Ո´չ ձայներ, ո´չ հրեշտակային երգեր: Գիտեի միայն, որ ամբողջ երեք ժամ դողում էի:

Երբ երգեցողությունը սկսվեց, զգացի, որ մի բան եմ անում, ինչ չէի սպասում ինձանից: Ես կանգնած էի պարզած ձեռքերով, իսկ աչքերիցս արցունքներ էին կաթում, երբ երգում էին «Ինչ մեծ Ես Դու Աստված»: Կարծես մի բան պայթեց իմ մեջ: Երբեք արցունքները չէին հոսել աչքերիցս այդպես առատությամբ:

Դա Աստծո Փառքի ներկայության զգացումն էր: Այդպես ես երբեք չեմ երգել այս երգը: Երգում էի ամբողջ էությամբ և սրտով: Երբ երգվում էր, «երբ իմ հոգին երգում է Քեզ, իմ Տեր», իմ հոգին իսկապես երգում էր: Ես այնքան խորացա այդ հոգևոր զգացմունքի մեջ, որ դժվարությամբ նկատեցի, որ էլ չեմ դողում:

Արարողությունը շարունակվում էր: Ես հիացած էի: Ինչպիսի՜ խոնարհություն: Կարծես թե դեմ առ դեմ հանդիպեցի մի հոգևոր սուրբ ճշմարտության: Նշանակություն չուներ՝ ունեի՞ ես առաջ այդպիսի զգացողություններ, թե՞ ոչ: Կարևորն այն էր, որ դա հիմա էր իրական: Իմ քրիստոնեական կյանքում կային պահեր, երբ Աստված դիպչում էր ինձ, բայց երբեք չեր եղել այնպես, ինչպես այդ օրը:

Ես կանգնած խոնարհվում էի Տիրոջ առջև: Հանկարծ զգացի, որ ինչ-որ մեկը կանչում է ինձ: Դա մի հանդարտ ու մեղմ ձայն էր՝ ինչպես մեղմ քամի: Նայեցի շուրջս, նայեցի լուսամուտներին, բայց դրանք այնքան բարձր էին, որ այնտեղից հնարավոր չէր մարդու կանչել: Այդ ձայնը՝ այդ մեղմ քամին, նման էր ալիքի՝ բարձրանում և մարում էր, բարձրանում և մարում էր:

«Ի՞նչ կատարվեց, - հարցնում էի ինձ, - կունենա՞մ երբևե համարձակություն պատմելու այդ մասին: Կմտածեն, թե խելագարվել եմ»: Դա տևեց մոտ տասը րոպե: Այդ քամու ալիքները շոյում էին ինձ: Այդ ժամանակ զգացի, որ տաք վերմակի մեջ եմ: Կարծես մեկը բրդի ծածկոցով փաթաթեց ինձ: Ես զգում էի, որ Տերը շատ մոտ էր, և կարիք ունեի հաղորդակցվելու Նրա հետ: Բայց միայն հետևյալն էր դուրս գալիս իմ շուրթերից. «Սիրելի Հիսուս, ողորմյա ինձ»: Ես այնքան անարժան էի: Եվ կրկնում էի նորից ու նորից. «Սիրելի Հիսուս, ողորմյա ինձ»: Նման զգացողություն նկարագրված է Եսայի մարգարեի գրքում՝

«Վա՜յ ինձ, որովհետև կորած եմ, քանի որ ես պիղծ շուրթերով մարդ եմ և պիղծ շուրթերով ժողովրդի մեջ եմ բնակվում և իմ աչքերը տեսան Զորաց մեր Թագավորին՝ Տիրոջը»: (Եսայի 6գ. 5խ.)

Այդպիսի զգացողություն ունենում են բոլոր այն մարդիկ, որոնք տեսել են Քրիստոսին: Նրանք միանգամից տեսնում են իրենց մեղքն ու անմաքրությունը և կարիք ունեն մաքրվելու: Նույնը կատարվում էր ինձ հետ: Կարծես մի մեծ լույս լուսավորեց ինձ, և ես տեսա իմ տկարությունը, մեղքերը: Եվ նորից ու նորից կրկնում էի. «Սիրելի Հիսուս, ողորմյա ինձ»: Հետո լսեցի մի ձայն և գիտեի, որ դա Տիրոջ ձայնն է՝ մեղմ և իրական. «Իմ ողորմությունը լի է քեզ վրա»: Մինչ այդ պահը իմ քրիստոնեական աղոթքի կյանքը չեր տարբերվում սովորականից, բայց հիմա ես ոչ միայն խոսում էի Տիրոջ հետ, այլև Ինքն Էր խոսում ինձ հետ, և դա մի հրաշալի հաղորդակցություն էր: Այդ խոսքերը՝ «Իմ ողորմությունը լի է քեզ վրա», զրնգում էին ականջներումս: Ես նստեցի լաց լինելով: Մինչ այդ պահը ոչ մի զգացողություն իմ կյանքում նման չէր այդ օրվա ապրումներիս: Այնքան հուզված էի Հոգու ներգործությունից, որ եթե ատոմային ռումբ էլ պայթեր, չէի վեր կենա: Այդպիսի զգացողություն նկարագրված է Աստվածաշնչում՝

«Եվ Աստծո խաղաղությունը, որ ամեն մտքից վեր է ...»: (Փիլիպեցիս 4գ. 5խ.)

Ջիմը պատմել էր այն հրաշքների մասին, որոնք տեղի էին ունենում Կատրինի ծառայությունների ժամանակ: Բայց ես պատկերացում չունեի, թե ինչ է կատարվելու հետագա երեք ժամվա ընթացքում: Խուլերի ականջները բացվում էին, կաթվածահար կինը վեր կացավ, ուռուցքները բժշկվում էին, գլխացավերն անցնում էին: Անգամ ամենախիստ քննադատները վկայում էին այդ բժշկությունների իրականության մասին:

Չնայած որ արարողությունը երկարում էր, ինձ համար այն մի ակնթարթային պահ էր: Երբեք կյանքում այդպես չեմ զգացել Աստծո զորությունն ինձ վրա:

Ես կամաց աղոթում էի: Արարողությունը շարունակվում էր: Հանկարծ ամեն ինչ դադարեց. «Տեր, խնդրում եմ, թող այս արարողությունը չվերջանա», - մտածեցի ես: Երբ նայեցի վերև, տեսա, որ Կատրինը գլուխը ձեռքերում պահած, լալիս էր: Նա այնքան բարձրաձայն էր լալիս, որ ամեն ինչ շուրջը լռեց: Երաժշտությունը դադարեց, սպասավորները քարացան տեղում: Բոլորի հայացքները նրան էին ուղղված: Չէի կարողանում հասկանալ, թե ինչու՞ նա լաց եղավ: Երբեք չէի տեսել, որ սպասավորները այդպես վարվեն: Ինչու՞ էր նա լալիս (հետո իմացա, որ Կատրինը երբեք չէր արել նման բան իր քարոզների ընթացքում): Անցավ մոտ երկու րոպե: Նա բարձրացրեց գլուխը, և ես տեսա նրա աչքերը: Նրանք վառվում էին: Նրանց մեջ կյանք կար, այնպիսի համարձակություն և խիզախություն, որ երբեք չեմ տեսել որևե մեկի մոտ: Մեծ զորությամբ նա պարզեց ձեռքերը: Եթե այդ պահին սատանան էլ երևար, Կատրինը մի շարժումով նրան կշպրտեր դուրս: Լաց լինելով նա նայեց դահլիճին և խորը զգացումով ասաց. «Խնդրում եմ, մի տրտմեցրեք Սուրբ Հոգուն»: Պատկերացրեք մի մարդասպանի, որ ուզում է սպանել երեխային, և երեխայի մորը, որը խնդրում է չանել այդ: Ահա այդպես էր երևում Կատրինը:

«Խնդրում եմ, մի տրտմեցրեք Սուրբ Հոգուն», - լալիս էր նա:

Ես տեսա նրա աչքերը, որոնք կարծես ինձ էին նայում: Ես վախենում էի շարժվել, ոչ մի մկանս չէր շարժվում: Զարմացած սպասում էի, թե ի՞նչ կլինի հետո:

Նա շարունակեց. «Մի՞թե չեք հասկանում, որ Նա՝ Սուրբ Հոգին միակն է, ում ես ունեմ: Խնդրում եմ, մի վիրավորեք Նրան: Մի վիրավորեք Նրան, ում ես սիրում եմ»:

«Ինչի՞ մասին է խոսում նա», - մտածում էի ես: Երբեք չեմ մոռանա և չեմ մոռանում այդ խոսքերի խորությունը և զորությունը: Սուրբ Հոգու մասին ես արդեն լսել էի մեր եկեղեցում: Հոգևոր հովիվը պատմել էր լեզուների, մարգարեությունների (պարգևների) մասին: Բայց հիմա Կատրինը խոսում էր մի անձնավորության մասին, Որն ավելի իրական էր, քան ես և դու: «Նա իմ մտերիմ սիրելի ընկերն է», - ասում էր նա:

Կատրինը իջեցրեց ձեռքերը և պարզ ասաց. «Նա ավելի իրական է, քան որևե մի բան այս աշխարհում»:

Այս ասելով նա նայեց ինձ: Ինչ որ բան կատարվեց ներսումս: Ես լաց եղա և ասեցի. «Ես ուզում եմ ունենալ Այդ»: Մտածում էի, որ բոլորն էլ նույնն են զգում, ինչ ես: Բայց Աստված ամեն մեկի հետ խոսում էր առանձնահատուկ ձևով:

Հասկացիր, խնդրում եմ, որ ես նորահավատ քրիստոնյա էի ու չէի կարող ըմբռնել այն ամենը, ինչ կատարվում էր դահլիճում: Միայն գիտեի, որ այն ուժը, որ ներգործում էր ինձ վրա, իրական էր:

Արարողությունը մոտենում էր ավարտին: Ես նայում էի այդ ավետարանիչ կնոջը և տեսնում, որ ինչ որ մշուշ է պատում նրան: Սկզբում մտածեցի, թե ինձ է թվում: Բայց դա կար, և Կատրինի դեմքը փայլում էր մառախուղի միջից:

Չեմ կարծում, թե Աստված ուզում Էր փառաբանել Կատրինին, բայց գիտեմ, որ Նա օգտագործեց այդ ծառայությունը՝ Իր զորությունն ինձ ցույց տալու համար:

Երբ արարողությունն ավարտվեց, ժողովուրդը դուրս էր գնում, բայց ես չէի ուզում թողնել դահլիճը: Տանն ինձ սպասում և սպասում էր ծնողներիս ճնշումը, և ես չէի ուզում գնալ: Ես ուզում էի մանալ և վայելել, այն ինչ կատարվեց ինձ հետ:

Երբ փոքր էի, շատ քաշված և ամաչկոտ էի կակազելուս պատճառով: Անգամ, երբ քրիստոնյա դարձա, համարյա թե ընկեր չունեի: Ծնողներս գրեթե երես թեքեցին ինձանից: Օ՜հ, իհարկե նրանք սիրում էին ինձ, բայց Քրիստոսին ծառայելու իմ որոշումը բաժանեց մեզ իրարից: Այն ինչ ես ունեի այս կյանքում Քրիստոսն էր, և ես չէի ուզում բաժանվել իմ այդ օրվա զգացողություններից և ապրումներից:

Ես դեռ նստած էի: Ո՞վ կուզեր երկնքից իջնել դժողք: Բայց ուրիշ ելք չկար: Ավտոբուսը սպասում էր, և պետք էր վերադառնալ: Վերջին անգամ դանդաղեցրի քայլերս և մտածեցի. «Ի՞նչ էր ուզում ասել Կատրինը»: Ավտոբուսում այդ մասին հարցրեցի մի քանիսին, բայց նրանք էլ չէին հասկացել:

Շատ հոգնած էի: Մարմինս անգամ փայտանում էր: Բայց հոգիս իմ մեջ կենդանի էր, ինչպես մի հրաբուխ:

Ծանոթ եմ Աստծո ներկայությանը

Պառկած էի: Հանկարծ մի ուժ դուրս հրեց ինձ անկողնուցս և ստիպեց ծնկի գալ: Շատ տարօրինակ երևույթ էր դա, բայց այնքան ուժեղ, որ ես չէի կարող դիմադրել: Մութ սենյակում կանգնած էի ծնկներիս վրա: Աստված շարունակում էր աշխատել ինձ հետ, և ես ենթարկվեցի Նրա առաջնորդությանը: Գիտեի, թե ինչ եմ ուզում, բայց չգիտեի ինչպես խնդրել այդ: Ես ծարավ էի այն բանին ինչ կատարվեց Պիտսբուրգում: Ես ուզում էի ունենալ այն, ինչ ուներ Կատրին Կուլմանը: Իմ ողջ էությամբ ես փափագում էի ունենալ այդ: Ես ծարավ էի նրա խոսքերին, չնայած որ համարյա չէի հասկանում: Այո, ես գիտեի, թե ինչ եմ ուզում, բայց չգիտեի ինչպես ուզեմ: Վերջապես որոշեցի խնդրել իմ խոսքերով՝ ինչպես որ կարող եմ: Ուզում էի դիմել Սուրբ Հոգուն, բայց մինչ այդ չէի արել նման բան: «Արդյոք ճի՞շտ վարված կլինեմ այդ անելով», - մտածում էի ես: Երբեք չէի մտածել, որ հնարավոր է դիմել Սուրբ Հոգուն: Ի՞նչ էր կատարվում ներսումս: Ես ուզում էի ճանաչել Նրան այնպես, ինչպես Կատրինն էր ճանաչում: Եվ ահա ես աղոթեցի. «Սուրբ Հոգի, Կատրին Կուլմանը ասում էր, որ Դու նրա ընկերն ես: Ես չեմ կարծում, որ արդեն ճանաչում եմ Քեզ: Մինչ այսօր մտածում էի, թէ ճանաչում եմ, բայց այդ արարողությունից հետո հասկացա, որ չգիտեմ Քեզ: Ես չեմ ճանաչում Քեզ», - այս աղոթքը ես դանդաղ արեցի, իսկ հետո ինչպես մի երեխա, պարզեցի ձեռքերս և ասեցի. - «Կարո՞ղ եմ ես ծանոթանալ Քեզ հետ»: Ես ապշած էի: Արդյոք կարո՞ղ եմ ես այդպես խոսել Սուրբ Հոգու հետ: Ամեն ինչ ճի՞շտ էր արդյոք իմ ասածի մեջ: Հետո մտածեցի. «Քանի որ ես ազնիվ էի Աստծո առաջ, ապա եթե սխալ եմ գործել, Նա կբացատրի ինձ: Եթե Կատրինը սխալ էր, ես կմոռանամ նրան»: Ոչինչ չկատարվեց, և ես ինքս ինձ ասացի. «Իրո՞ք հնարավոր է ծանոթանալ Սուրբ Հոգու հետ»:

Աչքերս փակ էին: Հետո կարծես էլեկտրական հոսանքի աղբյուրին միացրին ինձ, և մարմինս սկսեց դողալ: «Օ՜հ, նորից սկսվեց», - մտածեցի ես, բայց հիմա ո՛չ ժողովուրդ կար, ո՛չ տաք հագուստ: Դողում էր ողջ մարմինս՝ գլխիցս մինչև ոտքերս: Ես վախենում էի բացել աչքերս: Այդ պահին աչքերիս առջևով մի ակնթարթում անցավ այն ամենը, ինչ կատարվեց ինձ հետ դահլիճում: Ես նորից զգացի այն տաք վերմակը: Աստծո զորությունը պատեց ինձ: Ես ինձ երկնքում էի զգում: Իհարկե, երբեք չեմ եղել երկնքում, բայց դժվար թե երկինքն ավելի լավ լիներ, քան սա:

Ես այսպես մտածեցի. «Եթե աչքերս բացեմ, կամ Պիտսբուրգում կհայտնվեմ, կամ Մարգարիտե դարպասներում»: Քիչ անց բացեցի աչքերս: Ես նույն տանն էի և նույն ննջազգեստով, միայն Աստծո Հոգու զորությունն էր շարունակում պարուրել ինձ: Երբ քնեցի, չէի պատկերացնում, թե ինչ է սկսվելու իմ կյանքում:

Զարթնեցի վաղ առավոտյան: Ես չէի կարող դիմանալ առանց իմ նոր Ընկերոջ հետ հաղորդակցության: Եվ առաջին խոսքերը, որ դուրս թռան շուրթերիցս, հետևյալն էին. «Բարի լույս, Սուրբ Հոգի»:

Նույն պահին Աստծո Փառքը լցրեց սենյակս: Ես չէի դողում: Միայն զգում էի, որ պարուրված եմ Նրա ներկայությամբ: Ես կրկնեցի. «Բարի լույս, Սուրբ Հոգի»: Գիտեի, որ Նա այստեղ է, իմ սենյակում: Եվ դա ոչ միայն այս առավոտվա ներկայության զգացումն էր, ես մի նոր ապրում ստացա աղոթք անելիս: Դա ավելին էր, քան լեզուներով խոսելը: Սուրբ Հոգին իրական դարձավ իմ կյանքում: Նա դարձավ իմ Ընկերը: Դարձավ իմ Գործընկերը և Խորհրդատուն: Առաջին բանը, որ արեցի այդ առավոտ, այն էր, որ բացեցի Աստվածաշունչը. ես գիտեի, Նա այնտեղ է: Կարծես նստած Էր կողքիս: Ես չէի տեսնում Նրան, բայց գիտեի, որ Նա այստեղ է: Ես սկսեցի ճանաչել Նրան անձնապես: Այդ ժամանակվանից Աստվածաշունչը բոլորովին փոխվեց ինձ համար: Նա դարձավ կենդանի և իրական: Ես հարցնում էի. «Սուրբ Հոգի, ցույց տուր ինձ սա Քո Խոսքում»: Եվ Նա ցույց էր տալիս: Ես հարցրեցի. «Ինչու՞ Ես եկել»: Նա ցույց տվեց ինձ այս խոսքերը.

«Մենք ոչ թե այս աշխարհի հոգին, այլ այն Հոգին, որ Աստծուց է, որ ճանաչենք այն բաները, որ Աստվածանից տրվեցան մեզ»: (1 Կորնթ. 2գ. 12խ.)

«Իսկ ինչու՞ Ես ուզում իմ ընկերը լինել»: - Նա ցույց տվեց.

«Տեր Հիսուս Քրիստոսի շնորքը, Աստծո սերը և Սուրբ Հոգու հաղորդակցությունը ձեզ հետ լինի»: (2 Կորնթ. 13գ. 13խ.)

Միայն նոր սկսեցի հասկանալ, թե ինչ է ասվում Զաքարիայի 4գ. 6 – րդ խոսքում.

«Ո՛չ զորությունով, ո՛չ զորքով, բայց Իմ Հոգով, ասում է Տերը»:

Նորից ու նորից Նա վկայում էր խոսքով ինձ Իր գործունեության մասին:

Առաջին օրը այս հաղորդակցությունը տևեց 8 ժամ, հետո օրեց օր այն շարունակվում էր, և ես ավելի ու ավելի էի ճանաչում Նրան:

Իմ աղոթքը սկսվեց փոխվել: Ես ասում էի. «Սուրբ Հոգի, Դու այնքան լավ Ես ճանաչում Հորը, օգնիր ինձ աղոթել»: Եվ աղոթելիս Հայրն այնքան իրական և մոտիկ դարձավ ինձ, որ թվում էր, թե մեկը բացեց դուռը և ասաց. «Ահա Նա»: Ես սկսեցի իրապես զգալ Աստծո Հայրությունը: Եվ դա ոչ թե Գիրքը կարդալով կամ ուսումնասիրելով եղավ, այլ Սուրբ Հոգուն խնդրելով: Նա արեց:

«Որոնք որ Աստծո Հոգովն են վարվում, նրանք Աստծո որդիք են: Որովհետև դուք ծառայության հոգին չառաք, որ դարձյալ վախենաք, այլ որդեգրության Հոգին, որով աղաղակում ենք Հայր»: (Հռոմեաց. 8գ. 14 – 15խ.)

Ես սկսեցի հասկանալ, թե ինչ Էր ասում Հիսուսը Սուրբ Հոգու մասին՝ որ Նա իմ Մխիթարիչն է, Ուսուցիչը և Ուղեկիցը: Հիսուսը ասում Էր. «Ի՛նձ հետևեցեք», իսկ հետո շարունակում Էր հանկարծ՝ «Դուք չեք կարող գնալ այնտեղ, ուր ես եմ գնում, բայց Սուրբ Հոգին կառաջնորդի ձեզ»: Այդ բաները սկսեցին բացահայտվել ինձ համար: Չկա ոչ մի ուրիշ անձ, բացի Սուրբ Հոգուց, Որին պետք է հետևել:

Իմ հարցերին Նա պատասխանում էր օրերով ու շաբաթներով: Եվ ես ճանաչում էի Սուրբ Հոգուն ավելի ու ավելի լավ: Այդ հաղորդակցությունը մինչև այսօր անգամ երբեք չի դադարում: Իմ կյանքը փոխվեց, և ես հավատում եմ, որ ձեր կյանքն էլ կփոխվի:

Այսօր արթնանալիս ես նորից ասում եմ. «Բարի լույս, Սուրբ Հոգի»:

Յաֆայից մինչև աշխարհի եզրը

1952թ. Դեկտեմբերին Կլիմենս Հիննը գտնվում էր Իսրայելի Յաֆա քաղաքի ծննդատանը: Նա պետք է իր երկրորդ զավակն ունենար: Նրա պալատից մի հրաշալի պատկեր՝ տեսարան էր բացվում: Նա պատուհանից ուշադրությամբ նայում էր դեպի անվերջություն տարածվող Միջերկրականի կապույտ ու խոր ջրերին: Բայց այդ փոքրիկ կնոջ սիրտը, այդ հայի սիրտն անհանգիստ էր: Այն ամոթով և վախով էր լցված: Հեռվում երևվում էր սարերի մի խումբ՝ Անդրոմեդայի սարերը: Առասպելը պատմում է, որ հենց այդ սարերից մեկին էր շղթայված Անդրոմեդան, երբ Պերսևսն իր թռչող ձիով իջավ և վիշապին զարկելով փրկեց նրան:

Կլիմենսն ուզում էր, որ մեկն իջներ վերևից և փրկեր իրեն այս իր երկար տարիների ստորությունից և խայտառակությունից: Նա հունական եկեղեցու ծխի անդամ էր, բայց Տիրոջ մասին շատ քիչ գիտեր: Այնուամենայնիվ այդ հանդարտ պալատում գտնվելով, Կլիմենսը փորձեց ուխտ կապել Նրա հետ: Կանգնելով պատուհանի մոտ, նա աչքերը բարձրացրեց դեպի երկինք և սրտի խորքից խնդրեց. «Աստված իմ, ես միայն մի խնդրանք ունեմ Քեզանից: Ինձ տղա տուր: Եթե ես տղա ունենամ, նրան քեզ կհանձնեմ»: Եվ նորից ու նորից կրկնում էր ասելով. «Եթե ինձ տղա տաս, նրան Քեզ եմ հանձնելու»:

Յաֆա

Ասիական ավանդույթները համառորեն պահանջում էին, որ ընտանիքում առաջին զավակը տղա և ժառանգորդ լինի:

Կոնստանտին Հիննի ընտանիքը Պաղեստին էր գաղթել Հունաստանից: Այդ ընտանիքի հայրենական ավանդույթները նույնպես համառորեն պահանջում էին, որ առաջին զավակը տղա և ժառանգորդ լինի:

Կոնստանտին և Կլիմենս Հինների ընտանիքում ծնված առաջին երեխան մի սիրուն աղջիկ էր: Այդ պատճառով Կոնստանտինի ընտանիքը սկսել էր հանդիմանել Կլիմենսին. «Բոլոր քեզ նմանները տղա են ունեցել, իսկ դու՞», - նախատում էին նրան:

Կոնստանտինի և Կլիմենսի ամուսնությունը մեծ խնամքով էր նախապատրաստվել իրենց ծնողների կողմից: Իսկ այժմ Կլիմենսը շփոթված և ամոթահար էր: Նրան ամեն անգամ այնքան էին ծաղրում, մինչև որ արտասվում էր: Իսկ հիմա սպասվում էր երկրորդը:

Երբ Կլիմենսը քնեց, աչքերը դեռ թաց էին: Եվ ահա մի երազ տեսավ, որ հետագայում միշտ հիշում էր: «Ես ձեռքիս տեսա վեց անուշ վարդեր, - պատմում էր նա, - և Հիսուսը մտավ իմ սենյակը, մոտեցավ ինձ և ինչ որ բան հարցրեց վարդերից մեկի մասին: Ես այն Նրան տվեցի»: Երազը շարունակվում էր: «Սև մազերով մի երիտասարդ (Կլիմենսը հիշում էր նրա դեմքը) եկավ և մի տաք հագուստ հագցրեց ինձ»:

«Ի՞նչ է նշանակում այս երազը: Ի՞նչ կարող է դա լինել», - հետո մտածում էր Կլիմենսը:

Հաջորդ օրը, դեկտեմբերի երեքին, ծնվեցի ես:

Մեր ընտանիքում վեց տղա և երկու աղջիկ ծնվեցին: Բայց մայրս երբեք չէր մոռանում այն ուխտը, որ կապել էր Աստծո հետ: Հետո նա ինձ իր երազը պատմեց ու ասաց, որ այն նվիրված վարդը ես եմ:

Ինձ հունական եկեղեցում են մկրտել: Մկրտողը՝ Իսրայելի Նահապետ Բենեդիկտոսը, ինձ իր անունով կոչեց:

Ծնվել Սուրբ Հողում միաժամանակ նշանակում է ծնվել կրոնական ազդեցությունների մթնոլորտում: Երկու տարեկանից ես կաթոլիկական ծխի դպրոցում եմ սովորել՝ միանձնուհիների (կույսերի), իսկ հետագայում, մինչև 14 տարեկան հասակս, կուսակրոնների մոտ:

Ես շատ էի սիրում այդ դուրեկան քաղաքը, որի անունը այդպես էլ թարգմանվում է. Յոֆո՝ արաբերեն, Յաֆո՝ եբրաերեն և Յոպե՝ հունարեն նույն բառն է՝ դուրեկան:

Ես շատ էի սիրում լսել մեր քաղաքի պատմությունը: Այստեղից Տիրոսի թագավորը փայտ էր ուղարկում Սողոմոնի տաճարի կառուցման համար: Միևնույն ժամանակ քաղաքի պատմությունը դաժան էր: Այն քանդում էին, վերակառուցում, նորից քանդում: Մամլուքները, Նապոլեոնը և շատ ուրիշներ հարձակվել էին քաղաքի վրա: Վերջին անգամ Յաֆան վերակառուցվեց իմ ծնունդից վեց տարի առաջ:

Հայրիկս Յաֆայի քաղաքապետն էր: Նա մի հաղթանդամ տղամարդ էր: Նրա ծնողները Եգիպտոսից տեղափոխվել էին Հունաստան, իսկ հետո՝ Պաղեստին, բայց արմատները ինչ որ ուրիշ տեղից էին: Կոնստանտինը կարծես ծնված էր ղեկավարելու համար: Եվ չնայած հրեա չեր, Իսրայելի ղեկավարները վստահում էին նրան: Նրանք ուրախ էին, որ Յաֆայի նման բազմազգ քաղաքում ունեին այնպիսի բանիմաց քաղաքապետ:

Մենք հպարտանում էինք նրա ընկերներով: Նրանք հիմնականում Իսրայելի կառավարության ղեկավարներն էին: Հորս առաջարկեցին արտասահմանում դեսպան աշխատել, սակայն նա հրաժարվեց և ցանկացավ մնալ Յաֆայում:

Մեր ընտանիքը լավ էր ապրում: Հայրիկիս արտոնյալ դիրքը կառավարությունում, մեզ հնարավորություն էր տալիս սեփական տուն ունենալ: Դա մի հրաշալի տուն էր: Մայրիկս տանը փոքրիկ Հիններին էր մեծացնում և շատ էր չարչարվում:

Յաֆան բազմազգ քաղաք էր: Փողոցներով անցնելիս դու կարող էիր լսել ֆրանսերեն, բուլղարերեն, արաբերեն, եբրայերեն և այլ լեզուներով խոսակցություններ: Իսկ կրպակներում վաճառվում էին տարբեր ազգերի ազգային հրուշակեղեններ:

Եվ այսպես, ես ծնվեցի Իսրայելում, բայց հրեա չէի: Ապրում էի արաբական մշակույթի մթնոլորտում, բայց արաբ չէի, մկրտվել էի հունական եկեղեցում, մինչդեռ հաճախում էի կաթոլիկ եկեղեցի:

Լեզուների հետ նույնն էր կատարվում: Այս քաղաքում գրեթե բոլորը երեք կամ չորս լեզվի էին տիրապետում: Տանը մենք արաբերեն էինք խոսում, դպրոցում ֆրանսերեն էին սովորեցնում, իսկ Հին Կտակարանը եբրայերեն էի կարդում:

Բազմազգ Յաֆայում կարևոր չէր որևե եկեղեցուն հավատարիմ լինելը: Շաբաթվա վեց օրը ես սովորում էի կաթոլիկ ծխի կույսերի մոտ, իսկ կիրակի օրերին հաճախում էինք հունական եկեղեցու ժամերգություններին:

Մեր ծխի դպրոցը նման էր վանքի: Միշտ ժամերգություններ էին կատարվում:

Ուսման ընթացքում մտածում էի, որ ես պետք է կաթոլիկ դառնամ: Շատ վաղ հասակից էի մտածում դրա մասին: Ծնողներս դեմ չէին, քանի որ կաթոլիկների ուսմունքը համարվում էր լավագույնը:

Արդյո՞ք ես կաթոլիկ էի: Իհարկե, կաթոլիկությունը իմ աղոթակյանքն էր: Շաբաթվա վեց օրը տրամադրում էի դրան: Մտքերս դրանով էին զբաղված: Փաստորեն ես ապրում էի վանքում, այդ կաթոլիկական բոժոժում, և համարյա թե կտրված էի դրսի աշխարհից: Դրան նպաստում էր կակազելս: Վաղ մանկությունից կակազելու պատճառով դժվար էի արտահայտվում: Մի փոքր նյարդայնություն կամ ճնշում, և ես կակազում էի: Ինձ հետ ոչ ոք չէր ընկերանում: Ոմանք ծաղրում էին ինձ, ոմանք պարզապես չէին մոտենում: Այդ ամենը ահավոր էր դարձնում իմ կյանքը: Ես շատ քիչ տեղեկություն ունեի, թե ինչ է կատարվում դրսի աշխարհում: Մինչդեռ հոգևոր կյանքում ես մեծ մասնագետ էի: Ուսումս շարունակվում էր, և ես տեղափոխվեցի «եղբայրական քոլեջ», որտեղ կուսակրոննէր էին ուսուցանում: Նույնիսկ երեխա ժամանակ ես շատ կրոնասեր էի: Ես աղոթում էի և աղոթում, գուցե որոշ քրիստոնյաներից շատ: Ես ընդամենը մի քանի աղոթք գիտեի, դրանք էին՝ Սուրբ մատյաններ, Տերունական և մի քանի պարտադիր աղոթքներ: Իրականում ես շատ հազվադեպ էի զրուցում Տիրոջ հետ: Միայն երբ հատուկ խնդրանքներ ունեի: Մնացած դեպքերում իմ աղոթքը շաբլոն ձևով էր լինում:

Աղոթքի կարգերից մեկն այն էր, որ «աղոթելիս պետք է տառապանք կրես»: Եվ դա դժվար չէր ստեղծել: Այն ժամանակ ես կարծում էի, որ եթե ողջ մարմնով չտառապես, ապա Տերը քեզ չի լսի, և որ տառապանքը լավագույն ճանապարհն է Տիրոջը ողորմությունը գտնելու համար: Չնայած որ ուսումը հոգևոր չէր, ես փայփայում էի այն գիտելիքները, որ ստանում էի Աստվածաշնչից: Մի անգամ մեզ տարան մի հորի մոտ, որ Աբրահամ նահապետն էր փորել, և պատմեցին նրա մասին: Այդ օրվա ապրումները հավերժ մնացին իմ մեջ:

Երբեմն Աստված ինձ հետ տեսիլքներով Էր խոսում: Յաֆայում դա եղավ մեկ անգամ, երբ ես 11 տարեկան էի: Հաստատ գիտեմ, որ այդ պահից Աստված սկսեց գործել իմ կյանքում: Այնքան պարզ եմ հիշում այդ տեսիլքը, կարծես թէ երեկ կատարված լինի: Ես տեսա, որ Հիսուսը մտավ իմ ննջասենյակ: Նա հագել էր ձյունաճերմակ փարաջա, որի վրա կարմիր պատմուճան կար: Ես ամեն ինչ տեսնում էի՝ Նրա մազերը, աչքերը, ձեռքերի վրայի մեխերի հետքերը:

Այն ժամանակ, երբ դա կատարվեց, ես իրավամբ չէի ճանաչում Հիսուսին: Ոչ էլ խնդրել էի, որ Նա բնակվի իմ սրտում: Ես երբեք չէի տեսել Նրան: Բայց երբ տեսա, իսկույն ճանաչեցի՝ դա Տերն էր: Այն ժամանակ ես քնած էի: Հանկարծ մի տարօրինակ զգացողություն ունեցա: Հնարավոր չէ նկարագրել, թէ ինչ էի զգում: Դա նման էր էլեկտրականության: Կարծես բյուրավոր ասեղներ ծակծկում էին մարմինս: Տերը կանգնեց իմ դիմաց, մի տեսակ նայեց վրաս և պարզեց ձեռքերը: Ես զգում էի Նրա ներկայությունը: Դա մի հրաշալի զգացողություն էր, որ երբեք չեմ մոռանա: Նա ոչինչ չասաց ինձ, պարզապես նայում էր, իսկ հետո անհետացավ: Նույն պահին ես զարթնեցի: Դժվար էր հասկանալ, թե ինչ կատարվեց ինձ հետ, բայց գիտեի, որ դա երազ չէր, քանի որ նման ապրումներ հնարավոր չէ ունենալ երազում: Եվ այսպես, ես զարթնեցի: Բայց այն տարօրինակ զգացողությունը՝ «էլեկտրականությունը», դեռ ինձ վրա էր: Ես քարացել էի, ոչ մի մկանս չէր շարժվում: Տարօրինակ և հետաքրքիր զգացողություն էր, բայց չէր ճնշում: Ես կարող էի ասել. «Վերջ, էլ չեմ ուզում», և այն վստահ եմ կվերանար, բայց ոչինչ չէի ուզում ասել: Այդպես ես պառկած էի այդ զգացողության զորության մեջ, իսկ հետո կամաց կամաց այն վերացավ:

Առավոտյան մորս պատմեցի, թէ ինչ կատարվեց ինձ հետ: Նա ասաց. «Դու պետք է սուրբ կրոնավոր դառնաս»:

Նման բան ինձ հետ Յաֆայում չէր եղել: Եվ մայրս հավատում էր, որ եթե Հիսուսը այցելել է ինձ, ապա դա իմ կոչումը ցույց տալու համար է՝ Իրեն ծառայելու համար:

Այն ժամանակահատվածում, երբ Աստված գործում էր իմ կյանքում, այլևայլ հանգամայնքներ մեկընդմիշտ փոխեցին մեր ընտանիքի ապագան:

Աշխարհի ծայրը

Վաթսունական թվականներին Իսրայելի քաղաքականության մեջ մեծ լարվածություններ կար: Արաբական խմբավորումները հարձակվում էին Իսրայելի բոլոր սահմանների վրա, բայց զորքը նրանց հետ էր մղում:

1967 թ. արաբական երկրները պատրաստվում էին պատերազմ սկսել Իսրայելի դեմ: Բայց հունիսի հինգին Իսրայելի ավիացիան ռմբակոծեց Եգիպտոսի, Հորդանանի և Սիրիայի ռազմական օդանավակայանները և համարյա ամբողջությամբ կործանեց դրանք: Իսրայելի զորքը գրավեց Գազան, Արևելքը և Հոլանդական բարձունքները: Անսպասելիորեն Իսրայելը սկսեց տիրել ավելի մեծ տարածքների, քան ուներ մինչ այդ: Դա վեց օրյա պատերազմ կոչվեց: Երբեք չեմ մոռանա 1968 թ. այն օրը, երբ հայրիկս հավաքեց մեզ և ասաց, որ մենք թողնելու ենք քաղաքը, բայց խնդրեց, որ այժմ ոչ ոքի չասենք այդ մասին, որպիսզի մեր մեկնելը որևե բանով չխոչնդոտվի:

Ծրագրում էինք սկզբում մեկնել Բելգիա, որտեղ բարեկամներ ունեինք, և կարևորը, որ այնտեղ ֆրանսերեն էին խոսում: Բայց մի անգամ Կանադայի դեսպանատնից մի մարդ եկավ մեր տուն և մի կարճ ֆիլմ ցուցադրեց Տորոնտոյի մասին: Դա մի գեղեցիկ քաղաք էր: Այնտեղ էին ապրում հայրիկիս երկու եղբայրները: Սակայն նրանք ի վիճակի չէին մեզ ֆինանսավորել: Խոչնդոտները շատանում էին, և մի օր հայրս ասաց, որ լավագույն դեպքում, մենք հինգ տարի հետո այստեղից կմեկնենք:

Դպրոցում մեզ սովորեցրել էին, որ Աստծո հետ ուխտ կապելը սովորական երևույթ է: Ես ծնկի իջա քարերի վրա և ուխտ կապեցի Տիրոջ հետ՝ ասելով. «Տեր, եթե Դու հանես մեզ այստեղից, ապա ես որպես շնորհակալություն, Քեզ մի մեծ աման զեյթունի յուղ կմատուցեմ»:

Մի քանի շաբաթ հետո մի երիտասարդ եկավ Կանադայի դեսպանատնից և ասաց. «Պարոն Հինն, մենք ամեն ինչ արեցինք, որ ձեր թղթերը պատրաստ լինեն, և հիմա դուք կարող եք մեկնել, երբ ցանկանաք»:

Մեկնման պատրաստությունները շատ կարճ տևեցին: Մենք ծախեցինք մեր ունեցվածքը, տունը և պատրաստ էինք նոր կյանքի՝ Հյուսիսային Ամերիկայում:

Ես անցա պատմական հազարավոր վայրերով: Ահա եկեղեցին, որը 1954 թ. կառուցվեց այն տան տեղում, որտեղ Պետրոսը ստացավ հեթանոսների փրկության Ավետարանը (Գ. Առաք. 10գ. 34-35խ.): Եվ այդ պահից Քրիստոսի Ավետարանը տարածվեց աշխարհով մեկ: Իսկ եկեղեցու հետևում մի ապաստան՝ հին Յաֆայի, այսինքն Յոպեի մի կառույց: Այստեղից Հովնան մարգարեն գնաց և փրկություն տարավ Նինվե քաղաքին: Ես զգում էի, որ մի մեծ բան է սպասվում ինձ մեկնելուց առաջ:

Մենք գնացինք օդանավակայան: «Կտեսնե՞մ ես այս քաղաքը նորից, - մտածում էի ես, - կտեսնե՞մ ես երբևե այն կաթոլիկ կույսերին, որոնք այնքան մեծ սիրով ուսուցանում էին ինձ»:

Ինքնաթիռից վերջին անգամ նայեցի իմ քաղաքին՝ Յաֆային, և հրաժեշտ տվեցի նրան:

1968 թ. հուլիսին մենք եկանք Տորոնտո: Մեզ ոչ ոք չդիմավորեց: Ունեինք հագուստ հագներիս, իրեր ճամպրուկներում, մի քիչ էլ գումար (Յաֆայի տան վաճառքից, որը շատ քիչ ժամանակ կբավարարեր մեզ), և ոչ մի աշխատանք ճարելու հույս: Մեր ընտանիքում միայն հայրիկս էր մի քիչ խոսում անգլերեն: Դա հերիք էր՝ աշխատանքային բորսայում քարտ լրացնելու համար: Նրան առաջարկեցին աշխատել որպես ապահովագրության գործակալ: Հայրս մեծ ջանասիրությամբ էր աշխատում: Չեմ կարող ասել, թե ինչն էր նրան շատ քաջալերում՝ մեր բազմանդամ ընտանի՞քը, թե՞ այն հարգանքն ու պատիվը, որ ուներ իր աշխատավայրում: Այդուհանդերձ, հաջողությունը նրա հետ էր: Երկու ամիս անց մենք արդեն մեր սեփական տանն էինք բնակվում և հպարտ էինք դրանով:

Ինձ համար էլ կյանքը փոխվեց: Ես արդեն սովորում էի հանրակրթական միջնակարգ դպրոցում և միաժամանակ աշխատում էի կրպակում որպես համբուրգեր և պաղպաղակ վաճառող՝ Բոբ անունով մի երիտասարդի հետ: Այդ դպրոցում ընդունված էր, որ աշակերտները միևնույն ժամանակ կողմնակի աշխատանք ունենան: Մի շաբաթ օր ես գնացի խանութ և վաճառողին խնդրեցի. «Կարո՞ղ եմ ձեզանից գնել զեյթունի յուղ՝ ամենամեծ տարայով»: Այդպիսին գտնվեց, և ես հաջորդ օրը այն տարա հունական եկեղեցի և խորանի մոտ դնելով ասեցի. «Շնորհակալ եմ Քեզանից, Տեր, որ բերեցիր մեզ այստեղ»: Կրպակում աշխատելիս կակազելու պատճառով շատ քիչ էի մտնում խոսակցության մեջ, բայց այժմ իմ սիրտն այնքան էր լցված, որ պաղպաղակ վաճառելիս ես ուրախությամբ սուլում էի:

Երբեք չեմ մոռանա 1970 թ. այն օրը, երբ գործի գնացի և Բոբին տեսա տարօրինակ զբաղմունքով տարված: Նա կրպակի պատերին թերթիկներ էր կպցնում՝ Աստվածաշնչից դուրս գրված տարբեր մեջբերումներով: Մտածեցի, որ խելագարվել է:

Գիտեի որ Բոբը քրիստոնյա է: Այդ մասին նա ինձ ասել էր: Բայց այդքան խորանա՞լ: «Ինչու՞ է անում այդ: Միթե՞ ինձ համար: Աստվածաշունչը իրենից լավ գիտեմ», - մտածում էի ես: Վերջապես չդիմացա և հարցրեցի. «Ինչու՞ ես այդ անում»: Միանգամից նա սկսեց ինձ վկայել Աստծո մասին: «Երևի երբեք չի վերջացնի», - մտածում էի ես և ակամա ուզում էի հեռու կանգնել այդ ցնդած տղայից: Հետո երկար ժամանակ աշխատում էի հեռու մնալ Բոբից: Բայց դա համարյա չէր ստացվում: Նա նորից ու նորից քննադատում էր կրոնը: Պատմում էր կրկին վերստին ծնունդի մասին, սակայն նման հասկացողություններ դեռ չկային իմ բառապաշարում և գիտելիքներում:

Բոբը թողեց իր աշխատանքը կրպակում: Բայց նրա ընկերներից շատերը ինձ հետ դպրոցում էին սովորում, և ես ինձ հեռու էի պահում նրանցից: Նրանք հաճախ էին հանդիմանում կաթոլիկ կույսերին, որ սովորեցրել էին ինձ: «Նրանք շատ տարօրինակ են», - մտածում էի ես:

Դպրոցում երկրորդ տարին սովորելուց հետո, իմ կյանքում ես երկրորդ անգամ հանդիպեցի Տիրոջը: Նա իմ սենյակ մտավ այս անգամ մի հրաշալի երազով:

Յաֆայի տեսիլքը մեծ տպավորություն էր թողել ինձ վրա: Այն ժամանակ ես խորասուզված էի Աստծո խոսքերի մեջ: Բայց Տորոնտոյում Աստվածաշունչը չէի ուսումնասիրում և միայն ժամերգությունների էի հաճախում: Այն, ինչ կատարվեց այստեղ, բոլորովին տարբերվում էր Յաֆայում կատարվածից: Բայց միևնույն ժամանակ դա մի գերցնցող ապրում էր:

Թույլ տուր քեզ մանրամասն պատմեմ, թե ինչ կատարվեց 1972 թ. փետրվարին: Ահա այդ երազը:

Ես նկատեցի, որ մի երկար և մութ աստիճանով եմ իջնում: Մտածեցի, որ կարող եմ ընկնել: Աստիճանը անդունդ էր տանում: Ես շփոթված էի առջևում ու հետևում գտնվող կալանավորների հետ: Վրաս կալանավորի հագուստ էր: Ձեռքերիս և ոտքերիս շղթաներ էին: Այդ պահին, հանքահորի մռայլ մառախուղի մեջ, ներքևում նկատեցի մի խումբ փոքրիկ մարդկանց, որոնք շարժում էին աստիճանը: Նրանց դեմքերը չէին երևում, բայց նրանք նման էին սատանաների: Տպավորությունն այնպիսին էր, կարծես մորթվելու տարվող անասուններ լինեինք: Հանկարծ Տիրոջ հրեշտակը հայտնվեց: Այդ երկնային հրեշտակը կանգնած էր դեմ դիմաց, մի քանի քայլ հեռու: Ես նայեցի նրան. Նա ինձ ձեռքով կանչեց: Աչքերս լարված նրան էին նայում և ես շարժվեցի նրա կողմը: Միանգամից շղթաները ընկան ձեռքերիցս ու ոտքերիցս, և հրեշտակը ինձ շտապ դուրս հանեց դռնից: Հետո այդ աստվածային արարածը ինձ ձեռքերի վրա վերցրեց և իջեցրեց Դոն-Միլանի փողոցում, իմ դպրոցի գրադարանի անմիջապես ետևում գտնվող մի սենյակի պատուհանի մոտ և անհայտացավ:

Ես զարթնեցի վաղ առավոտյան և վազեցի դպրոցի գրադարան, որ այնտեղ պարապեմ մինչև դասերի սկսվելը: Այնտեղ նստած ես չէի մտածում երազի մասին: Այդ պահին մի խումբ ուսանողներ մոտեցան սեղանիս: Ես իսկույն ճանաչեցի նրանց: Դրանք Հիսուսի մասին այն շատախոսողներն էին, որոնցից ինձ հեռու էի պահում: Նրանք խնդրեցին ինձ իրենց հետ աղոթել: «Մի աղոթքը դժվար թե ինձ վնաս պատճառի», - մտածեցի ես ու համաձայնվեցի:

Մենք անցանք գրադարանի անմիջապես ետևում գտնվող սենյակը: Ես նստեցի մեջտեղի աթոռի վրա: Ուսանողները (նրանք 12-15 հոգի էին) բարձրացրին ձեռքերը և սկսեցին աղոթել անծանոթ ու դուրեկան լեզվով: Ես ապշած էի, աչքերս լայն բացած, անգամ թարթել չէի կարող: Ես երբեք չէի լսել, որ նման ձևով աղոթեն: Ուղեղումս չէր տեղավորվում, որ ես գտնվում եմ այստեղ՝ հասարակական այս վայրում, շրջապատված կրոնամոլներով: Ես չէի աղոթում, պարզապես նայում էի:

Այն, ինչ կատարվեց հետո, ավելին էր, քան ես կարող էի ենթադրել: Մեծ ցանկություն առաջացավ աղոթելու, բայց չգիտեի, թե ինչ ասեմ: «Սուրբ Մարիամ» աղոթքը չէր կարող արտահայտել իմ ապրումները: Իսկ այն, ինչ հիշում էի «Հիսուսի մարդկանց» հետ շփվելուց՝ «դու պետք է ծանոթանաս Հիսուսի հետ», անհարմար էր, քանի որ մտածում էի, թե ճանաչում եմ Նրան: Ես մի հզոր մթնոլորտի մեջ էի: Եվ այդ պահին փակեցի աչքերս ու ասացի չորս բառ, որոնք հավերժ փոխեցին իմ կյանքը: Ինքս էլ չգիտեմ, թե ինչու հատկապես դրանք ասացի, պարզապես դրանք դուրս թռան շուրթերիցս. «Տեր Հիսուս, ետ արի, - խնդրանքով ասում էի ես նորից ու նորից. – Տեր Հիսուս, վերադարձիր»: Այդ պահին արդյոք մտածու՞մ էի, թե Հիսուսը թողել է մեր տունը, կամ բնակավայրը, չեմ կարող ասել, բայց երբ այս բառերը ասում էի, մի զորություն իջավ վրաս: Դա հիշեցրեց ինձ այն պահը, երբ 11 տարեկանում այն «էլեկտրականության» զգացողությունը ունեցա: Հիմա դա այնքան էլ զգալի չէր, բայց ես զգում էի այն ալիքը, որ անցնում էր իմ միջով: Կարծես մաքրում էր ինձ ներքուստ և արտաքուստ:

Ես ամեն երեկո աղոթում էի և խոստովանում իմ մեղքերը: Այժմ զգում էի, որ կատարելապես մաքրված եմ, անարատ ու անբիծ:

Հանկարծ աչքերովս Հիսուսին տեսա: Դա մի ակնթարթ տևեց: Նա Էր իմ Տերը՝ Հիսուսը:

Շուրջս գտնվող ուսանողները չէին կարող իմանալ, թե ինչ է կատարվում ինձ հետ: Նրանք աղոթեցին, հետո մեկ մեկ գնացին իրենց դասարանները: Առավոտվա ութից հինգ էր պակաս: Ես դեռ նստած էի աթոռին և չգիտեի ինչ անեմ կամ ասեմ: Հիսուսն այնքան իրական ու մոտ էր ինձ: Ես չէի աղոթում, պարզապես գիտեի, որ ինչ որ կարևոր բան կատարվեց:

Պատմությունը իմ սիրած առարկաներից մեկն էր, բայց ես ուշացա՝ ես չէի կարող լսել ուսուցչին: Կատարվածի զգացողությունը չէր թողնում ինձ: Աչքերս փակելիս տեսնում էի Հիսուսին: «Հիսուս, ես սիրում եմ Քեզ», - ասում էի ես ամբողջ օրը: Երբ դուրս եկա դպրոցից, քայլեցի փողոցով, հանկարծ նայեցի կողքս. ես դպրոցի անկյունում էի՝ պատուհանի դիմաց: Ամեն ինչ հիշեցի: Ի՞նչ Էր ուզում ինձ ասել Աստված այդ երազով: Ի՞նչ կատարվեց Բենիի հետ:

«Ավանդույթներ, ավանդույթներ»

Ես մտա ննջասենյակ և ինչպես մի մագնիս ձգվեցի դեպի Աստվածաշունչս: Դա միակ Աստվածաշունչն էր մեր տանը, որքան հիշում եմ, այն միշտ իմն էր, անգամ մայրս ու հայրս չունեին իրենցը:

Կանադայում հաստատվելուց հետո Աստվածաշունչս համարյա թե չէր բացվում: Բայց հիմա ես խնդրեցի. «Տեր, ինձ հայտնիր, ի՞նչ կատարվեց ինձ հետ», - հետո բացեցի գիրքը՝ Աստվածաշունչը և ինչպես սովածին հաց կտան, սկսեցի կլանել այն:

Սուրբ Հոգին սովորեցնում էր ինձ: Ես չգիտեի այդ մասին այն ժամանակ, բայց Նա սովորեցնում էր: Եվ ահա թե ինչ էր զարմանալի: Դու հասկանու՞մ ես, որ այն աղոթաժողովից ուսանողները ինչ որ մի բան չէին պատմել, թե ինչ և որտեղ է գրված Աստվածաշնչում, ոչ էլ գիտեին, թե ինչ էր կատարվել ինձ հետ նախորդ 24 ժամվա ընթացքում:

Ծնողներիս իհարկե ոչ մի բան չասացի:

Ես բացեցի Աստվածաշունչը և շշնջացի. «Հիսուս, մտիր իմ սիրտը, խնդրում եմ: Հիսուս, մտիր իմ սիրտը»:

Խոսք առ խոսք սկսվեց բացվել Աստծո փրկության ծրագիրը: Այնպես էր թվում, թե ես երբեք չեմ կարդացել այդ գիրքը: Օ՜հ, բարեկամս, Աստվածաշունչը կենդանացավ ինձ համար: Նա կարծես մի երևացող աղբյուր Էր, որից ես հագեցնում էի ծարավս: Վերջապես գիշերվա երեքին թե չորսին մի մեծ խաղաղության մեջ, որը երբևե չեմ ունեցել, քնեցի:

Պատկանելություն

Հաջորդ օրը դպրոցում ես գտա այն «ֆանատներին» և խնդրեցի, որ ինձ իրենց հետ տանեն արարողության: Նրանք պատմեցին, որ իրենց եկեղեցում հավաքույթները շաբաթը մեկ անգամ են լինում և խոստացան մոտակա արարողությանը ինձ իրենց հետ տանել:

Հինգշաբթի երեկոյան «Կատակոմբում» էի: Այդպես էր կոչվում այդ եկեղեցին: Արարողությունը այն առավոտվա պես էր անցնում: Մարդիկ ձեռքերը վեր բարձրացրած երկրպագում էին Տիրոջը: Ես նրանց միացա:

«Եհովա Իրէ, ամեն ինչ տեսնող, Քո ողորմությունը և շնորհքը խիստ շատ է», - երգվում էր այնտեղ նորից ու նորից:

Այդ երգը միանգամից դուր եկավ ինձ: Այն գրել է Մերվ Վաթսնի՝ հովվի կինը՝ Մերլան:

Տորոնտոյի Բիզնես թաղամասում էր գտնվում անգլիական եկեղեցին: Հենց այդ եկեղեցու հրապարակում՝ սուրբ Պողոսի հրապարակում, տեղի էին ունենում «Կատակոմբի» անսովոր հավաքույթները: Դա այսպես կոչված «Հիսուսի շարժման» օրերն էին, երբ անգամ հիպիները ավելի արագ էին փրկություն ստանում, քան վարսավիրը կկտրեր նրանց մազերը:

Ես նայեցի շուրջս: Հարկավոր էր տեսնել այդ տեսարանը: Հրապարակը լցված էր ինձ նման ուսանողներով և նրանք ուրախանում էին Տիրոջ առաջ: Շատ դժվար էր հասկանալ, որ այդպիսի մի վայր գոյություն ունի Տորոնտոյում: Բայց այնուամենայնիվ ես մի բան ստացա այդ երեկոյից:

Հավաքույթի վերջում Մերվ Վաթսնն ասաց. «Բոլոր նրանք, ովքեր ուզում են իրենց մեղքերը խոստովանել, թող վերև բարձրանան: Մենք կաղոթենք, որ նրանք Հիսուսին իրենց սրտերում ընդունեն»:

Ես գիտեի, որ Տերը ներել է ինձ այն երկուշաբթի, երբ առավոտվա ութից հինգ էր պակաս: Ես մտածում էի, որ արդեն փրկված եմ և կարիք չունեմ այնտեղ գնալու: Բայց մի անսովոր հուզմունք ապրեցի: Դու կռահու՞մ ես, թե ինչ կատարվեց հետո: Շատ արագ ես գնում էի առաջ: Չէի հասկանում, թե ինչու եմ այդ անում, բայց ինչ որ ձայն ներսումս ասում էր. «Բարձրացիր այնտեղ»:

Տեսարանն այսպիսին էր. Անգլիական եկեղեցում, խարիզմատիկ ծառայության ժամանակ, հունական եկեղեցուց մի կաթոլիկ երիտասարդ ընդունում էր Քրիստոսին իբրև իրեն Տեր և Փրկիչ:

Երուսաղեմն անգամ չէր կարող համեմատվել այս տեղի հետ: Շատ ավելի գերադասելի էր լինել այնտեղ, որտեղ է՝ Հիսուսը, քան այնտեղ, որտեղ էր Երուսաղեմը:

Երեկոյան ես այնքան էի լցված Տիրոջ ներկայությամբ, որ տուն վերադառնալիս որոշեցի մայրիկիս պատմել կատարվածի մասին (հայրիկիս պատմելու համարձակությունը չունեի):

- Մայրիկ, ես ուզում եմ քեզ մի կարևոր բան ասել, - շշնջացի ես, - ես փրկված եմ:

Նա բերանը բաց ուղիղ ինձ նայելով հարցրեց.

- Ինչի՞ց ես փրկված:

- Հավատա ինձ, - ասացի ես, - դու կհասկանաս:

Ուրբաթ օրը, առավոտից մինչև երեկո, դպրոցում, կրպակում մի պատկեր էր կանգնած իմ մտքում և աչքերիս առաջ. ես չէի կարող այն վանել մտքիցս: Ես ինձ տեսնում էի դահլիճներում, հրապարակներում և տարբեր տեղերում քարոզելիս: Ես զորությամբ քարոզում էի:

Երեկոյան հանդիպեցի Բոբին՝ այն երիտասարդին, որի հետ առաջ աշխատում էի: Եվ նրան պատմեցի, թե ինչ էր կատարվել ինձ հետ այդ շաբաթվա ընթացքում:

- Բոբ, ամբողջ օրը ինձ քարոզիչ դարձած եմ տեսնում: Եվ այնքան մարդ եմ տեսնում դահլիճներում, հրապարակներում, ու չեմ կարող ազատվել այդ պատկերներից: Երևի խելագարվել եմ: Ի՞նչ ես կարծում:

- Դա միայն մի բան կարող է նշանակել, - պատասխանեց Բոբը, - Աստված պատրաստում է քեզ մեծ ծառայության համար:

Լքվածը

Ամբողջ մեր ընտանիքը սկսեց ճնշել և ծաղրել ինձ: Հորիցս դեռ այդ սպասում էի, բայց մորիցս, եղբայրներիցս և քույրերիցս՝ ոչ: Առաջ նրանք այնքան լավ էին վարվում ինձ հետ, իսկ հիմա բոլորը անխտիր ծաղրում էին: Դա ահավոր էր:

«Ավանդույթնե՜ր, ավանդույթնե՜ր», - երգվում է մի երգում: Արևմտյան երկրներում դժվար թե կարողանան հասկանալ, թե ինչ է նշանակում ավանդույթները արևելքում: Եթե որևե մեկը փորձի խախտել ավանդույթները, դա աններելի մեղք կհամարվի:

«Բենի, դու խայտառակում ես մեր ընտանիքի անունը», - ասացին ինձ և խնդրեցին չխաղալ ընտանիքի անվան ու պատվի հետ:

Հասկացիր, որ արևելյան եկեղեցիների՝ հունական, կաթոլիկ և ուրիշ ծխի անդամների համար շատ դժվար է անձամբ քրիստոնյա լինել:

Երբ ես վերածնված քրիստոնյա դարձա, ծնողներս շատ ամաչեցին, որովհետև մտածում էին, որ իրենք են ճշմարիտ քրիստոնյաները, և կարող էին ապացուցել դա պատմական փաստաթղթերով: Ապացուցել, որ շատերից առաջ էին քրիստոնյա: Բայց նրանց հավատքը արտահայտվում էր հիմնականում ավանդույթների, ծեսերի պահպանմամբ և շատ քիչ էր հիմնվում Տիրոջ օծության վրա: Եվ այդ պատճառով նրանք չէին հասկանում, թե ինչ է նշանակում Տիրոջը լսել, կամ Սուրբ Հոգով առաջնորդվել:

Ես մեծ արգելքների առջև կանգնեցի: Պարզ է, որ տանը Քրիստոսին չպետք է հիշեի: Ոչ մի խոսակցություն Նրա մասին: Բայց այնուամենայնիվ ոչինչ չէր կարող հանգցնել իմ հավատքի կրակը:

Առավոտներն իմ Աստվածաշունչը բաց էր, և Սուրբ Հոգին շարունակում էր ինձ ասել Իր խոսքը: Բայց դա ինձ չէր բավարարում: Ամեն ազատ ժամի ես փախչում էի, որպիսզի մասնակցեմ աղոթքներին, հաղորդությանը: Իսկ հինգշաբթի օրերը՝ երեկոյան, հավաքույթում էի: Երբեք չեմ մոռանա այն օրը, երբ Հիսուսի անունը տվեցի: Հայրս մոտեցավ ինձ և ապտակեց: Դա ինձ շատ ցավ պատճառեց՝ ոչ մարմնական: Ես ցավում էի իմ ընտանիքի համար: Այնքան շատ էի սիրում նրանց, որ ուզում էի նրանց փրկությունը: Եվ այդ ցանկությունն իմ թերությունն էր:

Հայրս զգուշացրեց ինձ, որ եթե նորից հիշեմ Հիսուսի անունը, ապա շատ կփոշմանեմ: Երբ փոքր քրոջս պատմեցի Տիրոջ մասին հայրս իմացավ: Նա շատ զայրացավ և արգելեց ցանկացած հոգևոր խոսակցություն մեր տանը:

Ամբողջ մեր ընտանիքը հալածում էր ինձ: Եղբայրներս ամեն կերպ ծաղրում էին: Հասավ մի պահ, որ ոչ մեկի հետ չէի կարողանում խոսել: Ես ամբողջովին լքված էի: Անգամ տատիկս Իսրայելից եկավ, որ ինձ ասի, թե ինչ խայտառակություն եմ բերում ընտանիքիս:

Սենյակումս աղոթում էի. «Տեր, մի՞թե երբեք չի վերջանա, մի՞թե նրանք երբեք չեն մոտենա Քեզ»:

Հայրիկս մտածում էր, որ ես խելագարվել եմ և ինձ հոգեբուժի մոտ տարավ: Եվ ահա թե ինչ եզրակացություն տվեց բժիշկը. «Երևի ձեր տղան ինչ որ դժվարություններ է ունեցել: Դա կանցնի»:

Հորս հաջորդ քայլն ինձ աշխատանքով ճնշելն էր: Նա ինձ տարավ իր ընկերոջ մոտ՝ աշխատանքի: Նրա ընկերը մի շատ կոպիտ մարդ էր: Ես այդպիսի մարդկանց երբեք չեմ հանդիպել, և պարզ էր, որ նրա մոտ չէի աշխատի: Ես գնացի հայրիկիս մոտ և ասացի. «Ես երբեք չեմ աշխատի նրա մոտ»:

Ես խղճացի հորս: Նա սոսկալի վիճակում էր: «Բենի, ի՞նչ ես ուզում, որ անեմ քեզ համար, - ասաց նա, - ես կանեմ, ինչ որ կուզես, միայն թող այդ Հիսուսին»:

«Հայրիկ, - ասացի ես, - դու կարող ես խնդրել ինձ ամեն ինչի մասին, բայց ես ավելի շուտ կմեռնեմ, քան թե կթողնեմ Նրան»:

Միանգամից, այդպես ընկերական թվացող հայրիկս փոխվեց զայրացած, հայհոյող և ծաղրող օտարականի:

Հետագա մոտ երկու տարիների ընթացքում մենք համարյա չէինք խոսում: Ընտանիքում ինձ չէին նկատում:

Ի՞նչ էի ես անում: Հետադարձ հայացքով ես տեսնում էի, թե որքան ճշգրիտ գիտեր Տերը թե ինչ է պետք անել: Ես հարյուրավոր – հազարավոր ժամեր Աստծո հետ մենակ էի: Աստվածաշունչս միշտ բաց էր: Ես աղոթում էի, սովորում էի, երկրպագում էի Տիրոջը: Ես սնվում էի այն երկնային մանանայից, որ ինձ պետք էր ապագա տարիների համար:

Եկեղեցի հաճախելը մեծ դժվարություն էր ինձ համար: Ամեն անգամ, երբ ես պատրաստվում էի գնալ, հայրիկս արգելում էր: Դա երևի միակ խոսակցությունն էր իմ և հայրիկիս միջև:

Արևելքի բնակիչները անմռունչ ենթարկվում են ծնողների կամքին: Բայց ես 21 տարեկան հասակում համարձակվեցի գնալ հորս մոտ և ասել նրան. «Ես կենթարկվեմ քեզ ամեն ինչում, բայց եկեղեցի գնալու հարցում ես պետք է ենթարկվեմ Տիրոջը»:

Նա ապշած էր: Կարծես մեկը կրակել էր նրա վրա: Հետո նա ավելի խստացավ: Լավագույնը ինչ ես կարող էի անել, նրան ենթարկվելն էր: Ես հարցնում էի. «Կարո՞ղ եմ այսօր երեկոյան գնալ»: «Ո՛չ», - պատասխանում էր նա: Եվ ես գնում էի սենյակս և աղոթք էի անում. «Խնդրում եմ Տեր, փոխիր նրա խստությունը»: Հետո նորից իջնում էի հարցնում: «Ո՛չ», - գոռում էր նա: Եվ ես վերադառնում էի սենյակս: Կամաց-կամաց հայրս սկսեց չարգելել ինձ: Նա հասկանում էր, որ դա մի անմիտ պատերազմ էր մեր միջև:

«Կատակոմբը» մի ուրիշ դահլիճ էր վարձել կիրակնօրյա հավաքույթների համար: Երեքշաբթի և ուրբաթ աստվածաշնչային դասեր էին, իսկ շաբաթ օրերին երիտասարդական արարողություն՝ հավաքույթներ: Եվ այդ ամենը իմ կյանքը դարձավ:

Հոգևոր աճս նման էր մի ուղեծրով թռչող արբանյակի:

Մերվ և Մերլան Վաթսնները առաջարկեցին ինձ իրենց օգնել երգեցողության և երկրպագության հարցերում: «Ազատ մեթոդիստներ» եկեղեցու հովիվ Ջիմ Պոյնտերը ինձ այնտեղ տեսավ: Եվ մի օր, մոտենալով իմ կրպակին, Տիրոջ մասին խոսեց: Այն ժամանակ հրավիրեց նա ինձ իր հետ Պիտսբուրգ մեկնել՝ տիկին Կուլմանի ծառայությանը մասնակցելու: Անձնական հանդիպումը Սուրբ Հոգու հետ այն ծառայությունից հետո շատ տպավորիչ էր ինձ համար, և մի քանի օր էր պետք, որ ես մարսեի այն՝ Աստծո հայտնության չափը:

Այն ժամանակ ես փոխեցի աշխատանքս: Նոր աշխատանքս վերջացնելուց հետո գալիս էի տուն, վազում էի աստիճաններով սենյակս և սկսում զրուցել Սուրբ Հոգու հետ: «Օ՜հ, Սուրբ Հոգի, ես այնքան ուրախ եմ Քեզ հետ նորից մենակ լինելու համար»:

Իհարկե, Նա միշտ ինձ հետ էր: Իմ ննջասենյակը մի հատուկ սրբավայր էր դարձել ինձ համար, և եթե չէի աշխատում, ապա մնում էի տանը և ամբողջ օրը Նրա հետ հաղորդության մեջ էի մնում: Ես ոչ մեկին չէի պատմում այս մասին: Ես պարզապես շփվում էի Սուրբ Հոգու հետ: Իսկ երբ ոչ գործի էի, ոչ էլ տանը, ապա եկեղեցում էի:

Երբ առավոտյան տնից դուրս էի գալիս, Նա ինձ հետ էր: Ես հստակ զգում էի Նրա ներկայությունը կողքիս: Ավտոբուսում ես Նրա հետ զրուցելու ներքին պահանջ էի զգում, բայց չէի ուզում, որ մարդիկ ինձ խելագար համարեն: Աշխատավայրում անգամ պահեր էին լինում, երբ շշուկով խոսում էի Նրա հետ: Ընթրիքի ժամանակ Նա նույնպես ինձ հետ էր: Նա միշտ ինձ հետ էր: Բայց ամեն օր, երբ բարձրանում էի սենյակս, ես ասում էի Նրան. «Մենք նորից մենակ ենք»: Եվ մեր հոգևոր ճանապարհորդությունը շարունակվում էր:

Ես այնքան էի սովորել Նրա ներկայությանը և հաստատ գիտեի, որ Նա ինձ հետ է, որ հաճախ չէի զգում այն զորությունը՝ «էլեկտրականությունը», որը սկզբից ինձ հետ եղավ: Բայց ուրիշները զգում էին: Շատ անգամ, երբ ընկերներս գալիս էին մոտս, Տիրոջ ներկայության պատճառով սկսում էին լաց լինել:

Մի անգամ Ջիմը կանչեց ինձ իր եկեղեցին: Նա ասաց. «Ես կուզեի, որ հետս գաս, ես երգելու եմ այնտեղ, եթե կցանկանաս, կարող ես ինձ հետ երգել»: Ես երգիչ չէի, բայց օգնում էի Ջիմին: Մի անգամ օրը ցերեկով ես պարզապես լողում էի Սուրբ Հոգու օծության մեջ, երբ Ջիմն ինձ ձայն տվեց: Ես վազելով իջա աստիճաններով և զգում էի՝ ինչպես Տիրոջ ներկայությունն ինձ հետ է, արագ նստեցի մեքենայի մեջ և դուռը փակեցի: Ջիմը սկսեց լաց լինել և երգել. «Ալելույա, ալելույա»: Նա շրջվեց դեպի ինձ և ասաց. «Բենի, ես զգում եմ Սուրբ Հոգու ներկայությունը այս մեքենայի մեջ»: «Իհարկե, Նա այստեղ է, - պատասխանեցի ես, - Էլ որտե՞ղ լինի»: Այս օծությունը սովորական էր դարձել ինձ համար, բայց Ջիմի համար դժվար էր մեքենան վարել, նա շարունակում էր լաց լինել Տիրոջ առաջ:

Մի օր սենյակում էի: Սուրբ Հոգու հետ էի խոսում: Մայրս աստիճաններն էր մաքրում: Երբ դուրս եկա սենյակից, նա ետ-ետ գնաց: Ինչ-որ մի բան իրեն դեպի պատը հրեց: «Բա՞ն է պատահել», - հարցրեցի ես: «Չգիտեմ», - ասաց նա և շուտ իջավ ներքև: Եղբայրներս չգիտեին, թէ ինչ է կատարվում, բայց կողքովս անցնելիս մի անսովոր բան էին զգում:

Եկեղեցու երիտասարդները հաճախ էին միասին գնում ուրախանալու, ֆուտբոլ խաղալու: Իմ հոգեվիճակը այնպիսին էր, որ ես չէի ուզում գնալ նրանց հետ: Ես ուզում էի միայն Տիրոջ հետ լինել: «Ես ավելի շատ եմ ուզում Քեզ հետ լինել, քան որևե մի ուրիշ բան այս աշխարհում», - ասում էի ես Նրան: «Ուզում եմ, որ Դու միշտ ինձ հետ լինես»: Ես ավելի խորը սկսեցի հասկանալ Պողոս առաքյալի խոսքը՝ «Եվ Սուրբ Հոգու հաղորդությունը ...»:

Տիրոջ Հոգին այնպես լցրեց մեր տունն Իր ներկայությամբ, որ եղբայրներս և քույրերս սկսեցին հոգևոր ծարավ զգալ և ինձ մոտենալով՝ հարցնում էին. «Բենի, այդ Հիսուսը իրակա՞ն է»:

Մերին՝ փոքրիկ քույրս, իր սիրտը Տիրոջը նվիրեց: Հետևյալ մի քանի ամսում փրկվեցին եղբայրներս՝ Սեմին, ավելի ուշ նաև Վիլին: Ամեն ինչ կատարվեց առանց իմ քարոզելու: Ես միայն բացականչում էի. «Ալելու՜յա»:

Հայրս պատրաստ էր փախչել տնից: Նա չգիտեր ինչպես վարվել այդ երևույթի հետ: Միթե՞ նա կորցրեց ընտանիքը Հիսուսի պատճառով: Այնուամենայնիվ, հայրիկս ու մայրիկս տեսնում էին այն փոփոխությունները, որ կատարվում էին երկու եղբայրներիս և Մերիի հետ:

Կյանքս Տիրոջը նվիրելուց հետո մի հրաշալի հանդիպում ունեցա Նրա հետ: Բայց այդ ամենօրյա հաղորդությունը Սուրբ Հոգու հետ հնարավոր չէ համեմատել այն հանդիպման հետ: Հիմա Տերն իսկապես ինձ հետ Էր: Աստծո Փառքը այստեղ էր: Երբեմն աղոթք էի անում՝ 8, 9, 10 ժամ շարունակ այդ Փառքի մեջ:

Եվ այսպես, 1974 թ. Աստծո զորությունը մուտք գործեց իմ կյանքը: Ես միայն ասում էի. «Բարի լույս Սու՜րբ Հոգի», - և Աստծո Փառքը պարուրում Էր ինձ: Ապրիլյան մի օր ես մտածեցի. «Մի՞թե այս հոգևոր տոնահանդեսը միշտ կլինի ինձ հետ»: Գիտեի, որ ինչ-որ մի պատճառ պետք է լինի այդ ներգործության համար: Ես հարցրեցի. «Տեր, ինչու՞ Ես դա ինձ համար անում»: Երբ աղոթում էի, Աստված ինձ հետևյալը ցույց տվեց: Տեսա մեկին դիմացս կանգնած: Նա կրակի մեջ էր: Կրակի լեզուներ էին շարժվում նրա վրա: Ոտքերը գետնին չէին կպչում: Բերանը բացվում ու փակվում էր, ատամների կրճտոց էր, ինչպես Խոսքում է գրված:

Այդ պահին լսվեց Տիրոջ ձայնը. «Գնա՛, Ավետարանը քարոզիր»:

Իհարկե, պատասխանս հետևյալն էր. «Բայց ես խոսել չեմ կարող»:

Երկու օր հետո Տերն ինձ երկրորդ երազն տվեց: Տեսա մի հրեշտակ, որ մի շղթայված դուռ էր արձակում, որը կարծես ամբողջ երկինքն էր փակել: Նա բացեց այդ դուռը, և ես տեսա մի դաշտ, եզրին՝ կրակ և բյուրավոր ժողովուրդ, որ դեպի կրակն էին գնում: Ոմանք ուզում էին դիմադրել և չգնալ դեպի կրակը, բայց ամբոխը սեղմում էր բոլորին կրակի մեջ: Տերը նորից խոսեց. «Եթե չքարոզես այդ մարդկանց, պատասխանատվությունը քեզ վրա կլինի»: Ես միանգամից հասկացա: Այն ամենը, ինչ կատարվել էր ինձ հետ, մի նպատակի համար էր՝ Ավետարանը քարոզելու:

Հաղորդությունը շարունակվում էր: Տիրոջ ներկայությունը ոչ միայն չէր վերանում, այլև ուժեղանում Էր: Խոսքն ավելի ու ավելի իրական էր դառնում ինձ համար: Աղոթքներս գնալով ավելի էին զորանում: Վերջապես 1974 թ. Նոյեմբերին ես ասացի Տիրոջը. «Ես կքարոզեմ Ավետարանը մի պայմանով, որ Դու ամեն արարողության ժամանակ ինձ հետ լինես»: Հետո հիշեցի կակազելուս մասին, որով շատ վաղուց էի տառապում: Այո, ես չէի կարող երկար խուսափել պատասխանից: Այն վառվող մարդու պատկերը և Տիրոջ խոսքը՝ պատասխանատվության մասին, մտքիցս դուրս չէին գալիս: «Ես պետք է քարոզեմ, - մտածում էի ես, - Արդյո՞ք հարմար կլինի դա անել փոքր ճանապարհներին»:

Դեկտեմբերի առաջին շաբաթն էր: Ես Ստեն և Շերլի Ֆիլիպոնների տանն էի: Այն մոտ 30 մղոն էր հեռու Տորոնտոյից: Առաջ երբեք ցանկություն չէի ունեցել որևե մեկին պատմել իմ և Տիրոջ հարաբերությունների մասին: Բայց ա՞յժմ:

«Կարո՞ղ եմ ձեզ մի բան պատմել», - հարցրեցի ես Ստենին: Երեք ժամ շարունակ ես բացում էի սիրտս և պատմում այն ապրումների, տեսիլքների, երազների մասին: Դեռ չավարտած՝ Ստենը կանգնեցրեց ինձ. «Բենի, այսօր երեկոյան դու պետք է այդ մասին պատմես եկեղեցում»:

Ես պետք է քարոզեի Օշավայի «Աստծո Երրորդության ասամբլեայում»: Այնտեղ մոտ 100 մարդ հավաքվեց: Կյանքում առաջին անգամ ես պետք է քարոզեի:

Ես բացեցի շուրթերս և զգացի, որ մի բան դիպավ լեզվիս և ազատեց նրան, և ես սկսեցի շատ վարժ ազդարարել Աստծո Խոսքը:

Ահա թե ինչ էր զարմանալի: Աստված չբժշկեց ինձ ոչ դահլիճում, ոչ բեմ բարձրանալիս, ոչ բեմում մարդկանց առաջ կանգնելիս, այլ բժշկեց ինձ քարոզելիս: Ես այլևս չէի կակազում: Այդ հիվանդությունն այլևս չվերադարձավ:

Ծնողներս դեռ չգիտեին իմ բժշկության մասին, որովհետև տանը քիչ էինք շփվում:

Ես գիտեի, որ բժշկված էի, և իմ ծառայությունը սկսվեց: Ես ինձ Աստծո կատարյալ կամքի մեջ էի զգում:

Հետագա հինգ ամիսների ընթացքում ես քարոզիչ էի, բայց ծնողներս չգիտեին այդ մասին: Եղբայրներս իհարկե գիտեին, բայց հորս չէին ասում, քանի որ գիտեին, որ դա Բենիի վերջը կլիներ:

1975 թ. ապրիլին «Տորոնտո-Սթար» թերթը տպագրեց մի հայտարարություն իմ նկարով: Ես քարոզում էի մի փոքրիկ «հիսունական» եկեղեցում, և հոգևոր հովիվը ուզում էր նոր մարդիկ հրավիրել: Դա հաջողվեց: Կոնստանտինը և Կլիմենսը տեսան այդ հայտարարությունը: Կիրակի երեկոյան նստած էի բեմում: Երգ էր հնչում: Հանկարծ նկատեցի հայրիկիս և մայրիկիս, որոնց ուղեկցում էին բեմից մի քանի շարք հեռու գտնվող աթոռները: «Հիմա կմեռնեմ», - մտածեցի ես: Ընկերս՝ Ջիմ Պոյնտերը, ետևս էր նստած: Նա ապշեց, երբ իմացավ, որ ծնողներս դահլիճում են: «Խնդրում եմ, աղոթիր, Ջի՛մ, աղոթիր», - ասացի ես:

Հազար ու մի միտք էր ծագում գլխումս: Ես այնքան հուզված էի, որ սկսեցի վախենալ, թե նորից կսկսեմ կակազել: Նույնիսկ այնպիսի մտքեր էին գալիս գլուխս. «Տեր, եթե այսօր չկակազեմ, ապա կիմանամ, որ իրոք բժշկված եմ»: Առաջ ես ոչ մի անգամ հավաքույթների ժամանակ այդպես չէի հուզվել:

Այդպես սկսեցի քարոզել: Աստծո ներկայության զորությունը հոսում էր իմ միջով: Բայց չէի կարող նայել դեպի այն կողմը, որտեղ ծնողներս էին նստած: Մի բան հաստատ գիտեի, որ կակազելու մասին վախենալը դատարկ բան էր: Եթե Աստված բժշկեց, ապա դա կատարելապես է:

Ծառայության վերջում աղոթեցի հիվանդների համար: Օ՜հ, Աստծո զորությունը լցնում էր այդ վայրը:

Երբ հավաքույթն ավարտվեց, ծնողներս վեր կացան և ետևի ելքից դուրս գնացին: Այդ գիշեր ես շրջում էի Տորոնտոյով և երկուսից շուտ չէի ուզում տուն վերադառնալ: Ես չէի ուզում հանդիպել ծնողներիս: Գիտեի, որ նրանք ժամը երկուսին արդեն քնած կլինեն:

Երես առ երես

Դու պատրաս՞տ ես անձամբ հանդիպել Սուրբ Հոգուն: Ցանկանու՞մ ես լսել Նրա ձայնը: Պատրաս՞տ ես ճանաչել Նրան որպես անձնավորություն:

Դա այն է, ինչ կատարվեց ինձ հետ և ամբողջությամբ փոխեց կյանքս: Դա մի ուժեղ անձնական ապրում էր, որը հիմնված է Աստծո Խոսքի վրա:

Գուցե դա Աստվածաշունչը հանգամանորեն ուսումնասիրելու՞ հետևանք է՝ կհարցնես դու: Ո՛չ, դա կատարվեց, երբ ես Սուրբ Հոգուն հրավիրեցի, որ Նա լինի իմ անձնական ընկերը և ուղեցույցը: Այն ամենը, ինչ Նա կբացատրի և կհայտնի քեզ Աստվածաշնչից, այդ Գրքի ուսումնասիրումը կդարձնի կենդանի: Այն, ինչին ես հաղորդակից եմ դարձնում քեզ, հենց այն՝ 1973 թ. Դեկտեմբերից սկսածը, երբ Սուրբ Հոգին այցելեց ինձ սենյակումս, մինչ այժմ երբևե չի դադարել: Միայն այն տարբերությամբ, որ հիմա ես Նրան ավելի լավ գիտեմ, քան առաջին հանդիպման ժամանակ:

Նա ինձ հետ էր այն պահից ի վեր, երբ բացեցի իմ սիրտը Քրիստոսի առաջ: Հետո ընդունեցի Սուրբ Հոգու մկրտությունը: Ես հոգով լցված էի և խոսում էի լեզուներով: Նա իր ներկայությունն ու պարգևները շնորհեց ինձ: Որքան շատ քրիստոնյաներ են հասնում նույն դիրքերին և այնտեղ կանգ առնում: Նրանք պետք է հասկանան, որ այն, ինչ կատարվեց Պենտեկոստեի օրը՝ պարգևներից մեկն է: Բայց ես ուզում եմ, որ դու հետևյալն իմանաս: Տիրոջն ընդունելուց, ջրով մկրտությունից, Սուրբ Հոգով լցվելուց հետո քեզ սպասում է Աստվածային Երրորդության Երրորդ Անձնավորությունը: Նա ցանկանում Է ծանոթանալ ու բարեկամանալ քեզ հետ քո ողջ կյանքում: Եվ այդ հնարավորությունը բաց է քո առաջ:

Ընդամենը հաղորդության մեջ

Պատկերացրու, որ մենք հեռախոսով ենք ծանոթացել և խոսել իրար հետ, բայց երբեք չենք հանդիպել: Ի՞նչ կիմանայիր դու իմ մասին: Իհարկե, դու կիմանայիր իմ ձայնը, բայց փողոցում հանդիպելիս չէիր ճանաչի: Բայց կգար մի օր, երբ մենք կհանդիպեինք երես առ երես: Դու կտեսնեիր ինձ, թե ինչ եմ հագել, ինչ մազեր ունեմ, աչքերիս գույնը: Եթե մեր հանդիպումը երկարեր, դու կիմանայիր, թե ինչ եմ ես ավելի շատ սիրում, սու՞րճ թե թե՞յ: Մարդկանց մասին ավելի շատ էս իմանում, երբ հանդիպում ես նրանց: Սուրբ Հոգու հետ հանդիպումը նույնպես այսպես է՝ ինչքան շատ հանդիպես Նրա հետ, այնքան շատ մտերմիկ կբացահայտվի Իր սիրող Էությունը քեզ համար:

Պայքարի վերջը

Երբ հանդիպեցի Սուրբ Հոգուն, այնպիսի բաներ սկսեցի բացահայտել Նրա անձնավորության մասին, որ շատ փոխվեցի որպես քրիստոնյա: Հիսուսին իմ մեջ ընդունելը փոխեց ինձ որպես անձնավորություն, իսկ Սուրբ Հոգին փոխեց քրիստոնեական ապրելակերպս:

Ես սկսեցի ճանաչել Սուրբ Հոգուն: Ես զգայուն դարձա Նրա նկատմամբ, սովորում էի, թե ինչ է Նրան դուր գալիս, ինչը՝ ոչ, ինչ է Նա սիրում, ինչը՝ ոչ, ինչն է բարկացնում Նրան և ինչն է ուրախացնում:

Ես հասկացա, որ չնայած Աստվածաշունչը տարբեր մարդկանց կողմից է գրվել, բայց սակայն Այն գրվել է Սուրբ Հոգու ներկայությամբ և առաջնորդությամբ: Ես շատ էի պայքարում, որպիսզի հասկանամ Աստվածաշունչը, բայց եկավ մի օր, երբ վերև նայելով ասացի. «Հրաշալի Սուրբ Հոգի, խնդրում եմ, չե՞ս բացահայտի, թե այստեղ ինչ է գրված»: Եվ Նա խոսում էր. Նա բացահայտում Էր ինձ համար Խոսքը:

Տերն օգտագործեց Կատրին Կուլմանի քարոզը՝ ինձ հետագայում կատարվելիքին նախապատրաստելու համար: Բայց երբեք ոչ ոք, ոչ էլ Կատրին Կուլմանը չէին պատմել ինձ Սուրբ Հոգու մասին: Այն ինչ ես իմացա, Նրանից՝ Սուրբ Հոգուց Էր: Այդ իսկ պատճառով ինչ որ ես գիտեմ Նրա մասին, թարմ է, նոր է և իմն է:

Երբ տուն վերադարձա Պիտսբուրգում տեղի ունեցած այն հավաքույթից, ծնկի եկա և ազնիվ էի, երբ ասացի. «Հարգելի Սուրբ Հոգի, ես ցանկանում եմ ճանաչել Քեզ»: Այն օրվանից ես ավելի ու ավելի էի ճանաչում Նրան, ինչպես եղբորս: Իրոք Նա մեր ընտանիքի անդամը դարձավ:

Ո՞վ Է Նա

Դու կհարցնես. «Վերջապես Ո՞վ Է Սուրբ Հոգին»: Ես ուզում եմ ասել քեզ, որ Նա երկրի ամենալավ, ամենաթանկ, ամենահրաշալի Անձնավորությունն Է: Աստված Հայրը երկնքում Է, Աստված Որդին երկնքում Է, իսկ երկրի վրա Աստված Սուրբ Հոգին Է:

Աստված Հայրը փրկագործություն կատարեց Իր Որդու միջոցով, Որը համբարձվեց երկինք: Երբ Աստված Որդին համբարձվեց, երկիր եկավ Աստված Սուրբ Հոգին, և Նա դեռ այստեղ Է:

Մտածիր խնդրում եմ. երբ Որդի Աստվածը գնում Էր, Նա ասաց.

«Որդյակնե՜ր, դեռ մի քիչ ժամանակ էլ ձեզ հետ Եմ: Ինձ կորոնեք, և ինչպես հրեաներին ասացի, թե որտեղ որ Ես եմ գնում, դուք չեք կարող գալ: Եվ հիմա էլ ձեզ Եմ ասում»: (Հովհ. 13 գ. 33 խ.)

Բայց երբ Աստված Սուրբ Հոգին գնա, որքա՜ն շատ հավատացյալներ երջանիկ կդառնան: Նա Տիրոջմով գտնվածներին Իր հետ կտանի: Նրա հետ մենք էլ կբարձրանանք և այնտեղ Տիրոջ հետ կլինենք: Դա կոչվում է համբարձում:

Վերջապես Ո՞վ Է Սուրբ Հոգին: Երբեմն մտածում էի, որ Նա նման Է գոլորշու, Որը պտտվում Է շուրջս, և Որին երբեք չեմ ճանաչի: Բայց այժմ ես սովորեցի, որ Նա ոչ միայն իրական Է, այլ նաև Անձնավորություն Է:

Ի՞նչն է ինձ անձ դարձնում: Միթե՞ մարմինը: Ո՛չ: Երևի դու էլ ես մասնակցել որևե մեկի թաղմանը և տեսել ես դագաղում պառկած մարմինը: Դու այնտեղ ա՞նձ էիր տեսնում: Ո՛չ: Դու տեսնում էիր մի մահացած մարմին: Հասկացիր խնդրում եմ, որ մարդու անձը գտնվում է ներսում: Զգացմունքները, կամքը, միտքը, զգացողությունները՝ ահա մի քանիսը նրանցից, որ քեզ դարձնում են անձնավորություն: Անձնավորությունը ներսում է, ահա թե որն է կարևորը:

Սուրբ Հոգին Անձնավորություն է: Նա կարող է զգալ, ընդունել, պատասխանել: Նա փնտրում Է: Կարող Է սիրել և ատել: Նա խոսում Է և Իր կամքն ունի: Սուրբ Հոգին նույնպես Հայր Աստծո և Որդի Աստծո Հոգին Է: Նա Աստվածության Զորությունն Է: Նա Երրորդության Զորությունն Է:

Ո՞րն Է Նրա գործը: Իրականացնել Հայր Աստծո հրամանները և Որդի Աստծո Գործերը: Այդ գործողությունը հասկանալու համար մենք նախ պետք է հասկանանք Հայր և Որդի Աստվածության գործը: Հայր Աստվածը միակն Է, որ հրամաններ Է տալիս: Նա նաև միակն Է, որ ասում Է. «Թող այդպես լինի»: Ի սկզբանե Նա հայտնեց Իրեն իբրև Աստված, որ հրամաններ և օրենքներ Է տալիս:

Հոր աջ կողմում Որդի Աստվածն Է: Նա կատարում Է Հոր հրամանները: Սուրբ Հոգի Աստվածն իրականացնում Է: Հայտնում Է Որդու կատարածը: Օրինակ՝ Հայրն ասաց. «Եղիցի լույս»: Որդին կատարեց համապատասխան գործը: Սուրբ Հոգին բերեց համապատասխան զորությունը, և լույսը հայտնվեց: Թույլ տուր մի օրինակով բացատրել քեզ այդ գործը: Եթե ես խնդրեմ քեզ միացնել լապտերը, և դու անես այդ, ապա երեք աշխատանք է կատարվելու.

1. Ես հրաման տվեցի,
2. Դու միացրիր հոսանքը,
3. Հոսանքը եկավ և լապտերը լույս տվեց:

Ի վերջո, ո՞վ բերեց լույսը. Էլեկտրականության զորությունը բերեց այն:

Սուրբ Հոգին հենց այդ Աստվածության զորությունն է: Նա միակն է, որ իրականացնում Է, կենդանացնում Է Որդու կատարումները: Ես հարցնում էի ինձ. «Բենի, մի՞թե դու մոռացել ես մեծարել Հիսուսին»: Երբե՛ք: Ինչպե՞ս կարող եմ մոռանալ Նրան, Ով սիրում Է ինձ և Իր կյանքը տվեց ինձ համար: Սակայն որոշ մարդիկ այնքան են տարված Որդով, որ մոռանում են Հորը, Որն ուղարկեց Որդուն, և Որը սիրում Է մարդկանց: Ես չեմ մոռանում ոչ Հորը, ոչ Որդուն, բայց միևնույն ժամանակ ես չէի կարող լինել Նրանց հետ առանց Սուրբ Հոգու: (տես՝ Եփեսացիս 2 գ. 18 խ.)

Հաղորդություն

Իմ առաջին հանդիպման ընթացքում ես լալիս էի ապրումներիցս: Պարզ ու հստակ ձևով ես հարցնում էի Նրան. «Ի՞նչ կարող եմ անել Քեզ համար»: Ես նման էի մի երեխայի, որը փորձում էր որևե բան սովորել և զգում էի, որ Սուրբ Հոգին չի բարկանում ինձ վրա հարցերիս պատճառով:

Ահա Սուրբ Հոգու պատասխանը. «Ես Այն Եմ, Ով քեզ հետ հաղորդություն ունի»: Եվ մի ակնթարթում մի խոսք կանգնեց իմ առաջ.

«Տեր Հիսուս Քրիստոսի շնորհքը, Հայր Աստծո սերը և Սուրբ Հոգու հաղորդությունը քեզ հետ լինի»: ( 2 Կորնթ. 13 գ. 13 խ.)

«Այդ է, - մտածեցի ես, - Սուրբ Հոգին հաղորդակցվում Է ինձ հետ, - և հարցրեցի, - Ինչպե՞ս կարող եմ հաղորդակցվել Քեզ հետ, այլ ոչ թե մարդու»: «Դա այդպես պետք է լինի: Ես այստեղ Եմ, որ օգնեմ քեզ աղոթքներում առ Աստված Հայր և առ Աստված Որդի», - պատասխանեց Նա:

Իմ պատկերացումը աղոթքի վերաբերյալ փոխվեց: Դա նման էր այն բանին, որ ես մի բանալի գտա, որով բացվեցին երկնքի դարպասները: Այդ պահից ի վեր ես ունեցա մի Ընկեր, Որն ինձ օգնում Էր խոսել Հոր հետ Հիսուսի անունով: Նա պարզապես ինձ ծնկի Էր իջեցնում և միացնում Հորը:

Սուրբ Հոգին սպասում Է քո հաղորդությանը: Թույլ տուր բացատրել քեզ, թե ինչ է հաղորդությունը: Հաղորդության մեջ չկան խնդիրքներ կամ աղաչանքներ՝ ինչպես աղոթքում: Եթե ես ասեմ. «Ինձ մի կտոր հաց տուր», - դա խնդիրք է: Իսկ հաղորդությունն ավելի մտերմիկ հարաբերություն է: «Ինչպե՞ս Ես: Եկ միասին հաց ուտենք», - ահա դա է հաղորդությունը: Հիշիր, հաղորդության մեջ կա միայն կապ, սեր և ընկերություն: Նման բան կատարվում էր ինձ հետ: Աղոթքից առաջ ես սպասում էի Սուրբ Հոգուն. «Սիրելի Սուրբ Հոգի չե՞ս գա և օգնի ինձ աղոթել Քո ուզածի պես»:

Աստվածաշունչն ասում է.

«Հոգին օգնում է մեր տկարություններում, որովհետև ինչ բանի համար պետք է աղոթք անենք, ինչպես արժան է, չգիտենք, բայց ինքը՝ Հոգին, անբառբառ հառաչանքներով բարեխոս է լինում: Եվ սրտեր քննողը գիտի, թե ինչ է Հոգու խորհուրդը, որովհետև Աստվածավայելուչ կերպով է սուրբերի համար բարեխոսում»: (Հռոմ. 8 գ. 26 – 27 խ.)

Երբ մենք չգիտենք ինչպես աղոթել, ապա Նա օգնության Է հասնում: Ահա մի բան, որ սովորեցի. Աստվածաշնչի միակ ուսուցիչը Սուրբ Հոգին Է:

«Եվ մենք ոչ թե այս աշխարհի հոգին առանք, այլ այն Հոգին, որ Աստվածանից է, որ ճանաչենք այն բաները, որ Աստվածանից տրվեցան մեզ: Որ խոսում ենք ոչ թե մարդկային իմաստության սովորած խոսքերով, այլ Սուրբ Հոգու սովորեցրածներով, հոգևորներն հոգևորների հետ համեմատելով»: (1 Կորնթ. 2 գ. 12 – 13 խ.)

Առաջնորդություն Հոգով

Իմ առաջին հանդիպումից հետո ես իմացա, որ Նա Է ամենամեծ Ուսուցիչը, Որն առաջնորդելու Է ինձ կյանքի ամեն ճանապարհորդության ժամանակ: Այդ պատճառով ես խնդրեցի Նրան. «Խնդրում եմ, չե՞ս բացահայտի ինձ համար գրվածքների իմաստը»: Բայց միևնույն ժամանակ ես ուզում էի իմանալ. Ո՞վ Է Նա և ինչու Է այդքան տարբերվում: Ես ասացի. «Ես ուզում եմ իմանալ, թե ու՞մ Ես նման»: Եվ ահա թե ինչ հայտնվեց ինձ: Նա մի հզոր և միևնույն ժամանակ երեխայի նման անձնավորություն Է: Եթե դու նեղացնես Նրան, Նա կքաշվի քեզանից, իսկ եթե սիրես Նրան, ապա Նա երեխայի պես կփաթաթվի քեզ:

Ինչպես մոր շորից բռնած երեխան, որ հետևում է նրան ամեն տեղ, այդպես էլ Սուրբ Հոգին փաթաթվում Է Իրեն սիրողներին և հետևում նրանց ամեն տեղ:

Ինչպե՞ս է լինում, որ ավետարանիչ Չարլզ Ֆինեյի քարոզների զորության տակ մարդիկ ապաշխարում են և խոստովանում իրենց մեղքերը: Այդ ի՞նչ զորությամբ էր Ջոն Վիլին բացում շուրթերը քարոզելու համար: Սուրբ Հոգին առաջնորդում Էր նրանց քարոզները:

Նյու Յորքում քարոզից հետո, որպիսզի չհանդիպի մարդկանց բազմությանը, Կատրին Կուլմանն անցնում էր խոհանոցով: Խոհարարները չգիտեին, թէ ով է նա, ոչ էլ նրա քարոզն էին լսել: Իրենց մոտով անցնելու ժամանակ նրանք միանգամից ընկան Աստծո զորության ներգործության տակ: Ինչու՞: Կուլմանը նրանց չէր քարոզել՝ միայն անցնում էր: Կարծես Տիրոջ զորությունը ուղեկցում էր նրան: Ո՞վ Է Սուրբ Հոգին: Նա Տիրոջ զորությունն Է: Այդ զորությունն ավելի իրական Էր դառնում ինձ համար, երբ ես սենյակումս մենակ աղոթում էի: Օրեցօր, ժամ առ ժամ ես բարձրացնում էի ձեռքերս և ասում. «Թանկագին Սուրբ Հոգի, կկարողանա՞ս գալ և զրուցել ինձ հետ», էլ Ու՞մ կարող էի դիմել հաղորդակցության համար: Ընտանիքս ինձ դեմ էր, ընկերներս քիչ էին: Միայն Նրան՝ Սուրբ Հոգուն կարող էի դիմել:

Պատահում էր, որ Նա գալիս էր մեղմ ու թարմ քամու նման: Տիրոջ հրճվանքը լցնում էր ինձ այնքան, որ թվում էր, թե էլ չեմ կարող դիմանալ: Մենք զրուցում էինք: «Սուրբ Հոգի, ես սիրում եմ Քեզ և ծարավ եմ Քո հաղորդակցությանը», - ասում էի ես: Եվ իմանում էի, որ Նա Էլ սիրում Է ինձ և ծարավ Է ինձ հետ հաղորդակցվելուն:

Մի անգամ Անգլիայում ես մնացի մի քրիստոնյայի ընտանիքում: Սենյակս տան ամենաբարձր տեղում էր՝ կտուրի տակ: Երեկոյան խորը շփման մեջ էի Սուրբ Հոգու հետ և խորասուզվել էի Նրա մեջ: Տանտիրուհին ինձ հրավիրեց ընթրիքի: Ես չէի ուզում գնալ: Նա նորից կանչեց. «Ընթրիքը պատրաստ է»: Արդեն պատրաստվում էի գնալ, երբ զգացի, որ մեկը ձեռքս բռնեց և ասաց. «Հինգ րոպե էլ, միայն հինգ րոպե»: Սուրբ Հոգին ծարավ Էր մեր հաղորդակցությանը:

Ինչի՞ մասին էիք խոսում:

Ես տարբեր հարցեր էի տալիս Նրան: Օրինակ՝ մի անգամ հարցրեցի. «Ինչպե՞ս կարելի է տարբերել Քեզ Հորից և Որդուց»: Նա անմիջապես ցույց տվեց ինձ Ստեփանոսի օրինակով, երբ նրան քարկոծում էին, և ասաց. «Ստեփանոսը Հորը և Որդուն տեսավ, և Ես նրա մեջ Էի»:

Սուրբ Հոգին Էր, որ Ստեփանոսին զորություն տվեց դիմանալու քարկոծմանը: Որդին՝ Հիսուս Քրիստոսը կանգնած Էր Հայր Աստծո աջ կողմին և սպասում Էր Ստեփանոսի գալստյանը, Հայրը գահին Էր նստած (Գ. Առաք. 7 գ. 54 -56 խ.):

Սուրբ Հոգին ինձ ավելին ցույց տվեց:

Նա Էր տվել Մովսեսին զորություն՝ փրկելու Իսրայելը: Նա Էր զորությունը Հիսուսի կյանքում: Նա Էր այն զորությունը, երբ քամին փչեց, և Կարմիր ծովը ճեղքեց: Նա Էր այն զորությունը, որ Երիքովի պատերը փլեց: Նա Էր այն քարի ետևը, որով սպանվեց Գողիաթը: Նա զորությունն Էր Սամուելի, Եղիայի և Հիսուսի կյանքում:

Հիսուսը առանց Սուրբ Հոգու ոչ մի բան չէր կարող անել՝ ոչ քարոզել, ոչ ձեռքերը հիվանդների վրա դնել և բժշկել: «Տիրոջ Հոգին ինձ վրա Է, - ասում Էր Տերը, երբ սկսում Էր ծառայությունը, -որովհետև Նա օծեց ինձ Ավետարանը քարոզելու» (Ղուկաս 4 գ. 18 խ.):

Ի՞նչ կատարվեց, երբ Հիսուսը վերադարձավ Հոր մոտ: Աշակերտներն այնպիսի հաղորդության մեջ մտան, որ նրանց բառապաշարն անգամ փոխվեց. «Սուրբ Հոգին և մենք ենք հարության վկաները»: Սուրբ Հոգին և նրանք համագործակցում էին Որդու համար: Ի՞նչ զորություն Էր տվել Պողոսին՝ հալածանքներին դիմանալու, և ի՞նչ Պետրոսի կյանքում, որ անգամ նրա ստվերը հիվանդներին էր բժշկում: Դա Սուրբ Հոգու ներգործությունն Էր: Նրանք, ովքեր սիրում են Սուրբ Հոգուն, գիտեն Նրա ներկայությունը, և Սուրբ Հոգին ուղեկցում Է նրանց:

Երբ Հիսուսը երկրի վրա Էր, դժվարության դեպքում աշակերտները Նրան էին դիմում: Բայց երբ Նա վերադարձավ Հոր մոտ, նրանց մենակ չթողեց: «Սուրբ Հոգին կառաջնորդի ձեզ: Նա կմխիթարի ձեզ: Նա ձեզ խորհուրդներ կտա և կհիշեցնի այն, որ Ես սովորեցրել Եմ: Նա իմ մասին կպատմի», - ասում Էր Հիսուսը: Պետրոսը և Հովհանեսը ասում էին. «Հրաշալի Սուրբ Հոգի»: Պողոսը ասում է. «Սուրբ Հոգու հաղորդությունը»: Պետրոսը մի տեսիլք տեսավ.

«Հոգին ասաց նրան, ահա երեք մարդ քեզ ման են գալիս, վեր կաց, գնա նրանց հետ և մի կասկածիր, որովհետև Ես Եմ ուղարկել նրանց»: (Գ. Առաք. 10 գ. 19 – 20 խ.)

Պետրոսը ճանաչում էր Սուրբ Հոգու ձայնը:

Ինչպե՞ս դարձի եկավ Եթովպացի ներքինին.

Հոգին ասաց Փիլիպոսին. «Գնա և մոտեցիր կառքին»: (Գ. Առաք. 8 գ. 29 խ.)

Փիլիպոսը ճանաչում էր Սուրբ Հոգու ձայնը:

Ես մտածում եմ, որ մեծ մեղք է տրտմեցնել Սուրբ Հոգուն: Դա Նրա զորությունից ու Նրա ներկայությունից ետ քաշվելն է: Ոչ մի տեղ Աստվածաշնչում գրված չէ. «Մի տրտմեցրեք Հայր Աստծուն», կամ «Մի տրտմեցրեք Որդի Աստծուն»: Այլ գրված է. «Մի տրտմեցրեք Հոգուն»:

Աստված ասում Էր Իսրայելացիներին անապատում. «Դուք բարկացրիք Իմ Հոգուն»: Հիսուսն ասաց փարիսեցիներին.

«Ճշմարիտ ասում եմ ձեզ՝ թե մարդկանց որդիների ամեն մեղքերը և ամեն հայհոյանքները, որքան որ հայհոյեն էլ, կթողվեն, բայց ով որ Սուրբ Հոգուն հայհոյե, հավիտյան թողություն չի ունենա, այլ հավիտյան դատապարտության պատրաստ կլինի»: (Մարկ. 3 գ. 28 – 29 խ.)

Սուրբ Հոգու Անձնավորությունը նշվում է Աստվածության մեջ: Նա նուրբ Է, զգայուն: Քանի որ Աստված ուղարկեց Նրան քեզ մոտ, Նա քեզ երբեք չի թողի: Սուրբ Հոգին բարեկիրթ Է, առանց հրավերի չի մտնի քո սենյակ: Նա չի խոսի քեզ հետ մինչև դու չսկսես: Ինչքան Է սպասում Նա, որքա՜ն երկար: Մինչև որ դու խոսես Նրա հետ: Դա կարող է տևել ամիսներ, տարիներ: Նա սպասում ու սպասում Է: Բարեկամս, դու երբեք չես իմանա Նրա զորությունը, չես ճանաչի Նրա ներկայությունը, մինչև չկանգնես Նրա առաջ և չասես. «Հրաշալի Սուրբ Հոգի, խնդրում եմ պատմիր ինձ Հիսուսի մասին»:

Ֆլորիդայում ռադիոծրագրով հարցազրույց էի ունեցել: Այն ավարտելուց հետո ինձ հրավիրող կինն ասաց. «Բենի, ես շատ վաղուց եմ քրիստոնյա, բայց իմ կյանքում ինչ որ բան է պակասում»:

- Ի՞նչ եք ուզում, - ասացի ես:

- Ես ուզում եմ զգալ Աստծո ներկայությունն իմ կյանքում:

- Դուք ճանաչու՞մ եք Սուրբ Հոգուն:

- Ես ճանաչում եմ Հիսուսին:

- Սուրբ Հոգին Անձնավորություն Է: Ինչպես կզգայի ես ինձ, եթե դուք ինձ հետ չխոսեիք: Հանդիպելուց հետո ես սպասում էի, որ կխոսեք: Նույնն Էլ՝ Սուրբ Հոգին:

- Ես երբեք չեմ մտածել այդ մասին:

- Երբ այսօր երեկոյան դուք մենակ լինեք, խոսեք Նրա հետ, դա շատ հեշտ է: (Ես զգացի, որ նա զգաց իմ խոսքերի ճշմարտությունը):

- Իսկ Հիսուսի մասի՞ն:

- Պարզապես նստիր և սպասիր Նրան: Նա Է, որ կփառաբանի Հիսուսին: Դու չես մոռանա Հիսուսին: Վերջապես Ինքը՝ Քրիստոսը տվեց քեզ Սուրբ Հոգին: Ուղղակի արա այն, ինչ Հիսուսը ասել Է:

Հաջորդ օրը նա զանգահարեց ինձ: Այնքան հուզված էր, որ թվում էր, թե մի ողջ բանակ է խոսում հետս:

«Գիտե՞ս, թե ինչ կատարվեց ինձ հետ երեկ երեկոյան, Սուրբ Հոգին Էր խոսում հետս»:

Նրա խոսքերը զրնգում էին ականջներումս և ամբողջ տանը: Ես հազիվ էի պահում լսափողը: Նա լալիս էր և ասում.

«Ես ամբողջ աշխարհում Հիսուսի նմանը չգտա, - ասաց Սուրբ Հոգին, իսկ հետո շարունակեց, - Արի, Տե՛ր Հիսուս, արի Տե՛ր Հիսուս»:

Միանգամից ես հիշեցի խոսքերը.

«Եվ Հոգին և հարսը ասում են՝ Արի» (Հայտ. 22 գ. 17 խ.):

Ահա կարևոր դասերից մեկը, որ ես սովորեցի: Սուրբ Հոգու ներկայությունը ճանաչող մարդը միշտ մեծարում և փառաբանում է Հոսուսին: Երբ ճանաչում ես Հոգուն, ապա սկսում ես փառաբանել Հիսուս Քրիստոսին, որովհետև քո մեջ գտնվող Սուրբ Հոգին փառաբանում Է Որդի Աստծուն՝ Հիսուսին: Դա մեխանիկորեն է կատարվում: Հիսուսը փառավորվում Է միայն Հոգով լեցուն մարդու կյանքում:

Մարդկանց գործողություններն արտահայտում են այն, թե ինչով են նրանք լցված: Եթե դու լցված ես լրատվական թերթերով, ապա նորություններից կխոսես: Եթե դու սիրում ես երաժշտություն լսել, ապա երաժշտությունից կխոսես: Եթե դու լեցուն ես Սուրբ Հոգով և ընկղմված ես Նրա ներկայության մեջ, ապա Հիսուսին կփնտրես՝ Հորը և Նրան կփառաբանես:

Եթե Հայր Աստված և Որդի Աստված այդքան սիրում Են Սուրբ Հոգուն, ապա ինչպե՞ս մենք չսիրենք: Աստված այնքան շատ Է սիրում Նրան, որ պատժում Է Իսրայելի ապստամբությունը.

«Բայց նրանք ապստամբեցին և բարկացրին Նրա Սուրբ Հոգին: Նա Էլ նրանց թշնամի դարձավ և Ինքը պատերազմեց նրանց հետ»: (Եսայի 63 գ. 10 խ.)

Աստված չնդունեց ո՛չ զոհերը, ո՛չ էլ Մովսեսի աղոթքները՝ ներելու համար, որովհետև մեղք գործեցին Սուրբ Հոգու դեմ:

Այն, ինչ կատարվեց Անանիայի և Սաֆիրայի հետ, պարզում է, թե ինչ է կատարվում Սուրբ Հոգուն անարգող մարդկանց հետ: Այդ մարդիկ իրենց ունեցվածքը ծախելուց հետո մի մասը բերում են եկեղեցի՝ Աստծո համար և խաբում՝ իբր այդ է ողջ գումարը: Եվ Պետրոսն ասում է.

«Անա՜նիա, ինչու՞ սատանան սիրտդ լցրեց, որ դու սուտ խոսես Սուրբ Հոգուն» (Գ. Առաք. 5 գ. 3 խ.):

Անանիան միանգամից մահանում է: Մի քանի ժամ հետո գալիս է կինը, և Պետրոսը հարցնում է. «Ասա՜, թե այդ չափո՞վ ծախեցիք ունեցվածքը»: «Այո», պատասխանում է կինը: Այդ ժամանակ Պետրոսն ասում է նրան. «Ի՞նչ է, որ միաբանվեցիք դուք, որ Տիրոջ Հոգին փորձեք: Մարդդ մահացավ, դու էլ կմեռնես»: Եվ կինն էլ միանգամից ընկնում է ու մահանում (Գ. Առաք. 5 գ. 7 – 10 խ.):

Շատ վտանգավոր է Սուրբ Հոգու դեմ մեղք գործելը: Եթե մի գործ, որը Սուրբ Հոգուց Է, չես հասկանում, ավելի լավ է լռես:

Իմ անձնական ծառայություններում ես աղոթք եմ անում, որ ամեն ինչ Նրա կամքով լինի: Սուրբ Հոգին Է կանչել ինձ, և Նա Է հետևում իմ ծառայություններին: Այլ խոսքով՝ Նա իմ Ղեկավարն Է:

Դու պետք է խնդրես Նրանից, որ փոփոխություն մտցնի քո անձնական կյանքում: Ինչու՞: Որովհետև Նա ուղարկված Է, որ քեզ հետ և քո մեջ լինի հավիտյան: Դու կարող ես ճանաչել Նրան և շփվել Նրա հետ: Եվ ավելին՝ Քրիստոսի մեծությունը կհայտնվի քեզ համար, ինչպես նաև Նրա սքանչելիությունը: Քրիստոսն ասել Է.

«Երբ որ Մխիթարիչը գա, որ Ես Հորիցը կուղարկեմ ձեզ, Ճշմարտության Հոգին, որ Հորիցն Է դուրս գալիս, Նա կվկայի իմ մասին» (Հովհ. 15 գ. 26 խ.):

Եվ այսպես, եթե ես ուզում եմ ճանաչել Քրիստոսին, ապա պետք է դիմեմ Սուրբ Հոգուն: Հիսուսն ասաց այդ: Եվ Նա գիտեր, թե ինչ Էր ասում:

Հին Կտակարանում Մովսեսը Հորն էր մոտեցել: Նոր Կտակարանում աշակերտները մոտենում էին Որդուն: Իսկ հիմա, եթե մենք կարիք ունենք, պետք է դիմենք Սուրբ Հոգուն: Նա Անձնավորություն Է: Նա հենց հիմա սպասում Է քո հրավերին: Իր ներկայության մեջ դու կգտնես Աստծո մարդկանց՝ մարգարեների զորության գաղտնիքը: Դավիթն ասում է.

«Դեն մի գցիր ինձ Քո երեսիցը և Քո Սուրբ Հոգին մի վեր առնիր ինձանից» (Սաղմոս 51 գ. 11 խ.):

Նա շատ լավ գիտեր, թե ինչ կատարվեց Սավուղի հետ, երբ Աստծո Հոգին լքեց նրան:

Պողոսն ասում է, որ մենք քայլենք Հոգով, ապրենք Հոգով, աղոթենք Հոգով:

«Ինչպե՞ս կարող եմ սկսել», - կհարցնես դու: Դա շատ հեշտ է: Սկսիր ասելով. «Սուրբ Հոգի օգնիր ինձ աղոթել»: Նա այդ սպասում Է քեզանից: Նա բարեխոսում Է քեզ համար անդադար հառաչանքներով: Հենց որ սկսես, կտեսնես, թե ինչպես կբարձրանաս քո հոգևոր աճի մեջ: Դու աղոթքի Ընկեր կունենաս, Որը քեզ կուղեկցի անմիջապես Աստծո գահի մոտ (տես Հովհ. 16 գ. 13 – 17 խ.):

Սուրբ Հոգին մի սքանչելի Անձնավորություն Է: Նա ցանկանում Է քեզ հետ ընկերություն անել և ուղեկցել քեզ դեպի Հիսուսը: Նա կնախապատրաստի քեզ Հիսուսի գալստյան համար: Նա սպասում Է քեզ: Նա ուզում Է հանդիպել քեզ հետ երես առ երես:

Վերջաբան

(Խոսք թարգմանչից)

Սիրելի բարեկամ, թույլ տուր մի փոքր կիսել մտքերս քեզ հետ: Երբ Բենի Հիննի գիրքը ձեռքս ընկավ, միանգամից այն թարգմանելու պահանջ զգացի: Եվ թարգմանության ընթացքում ես զգում էի Սուրբ Հոգու ներկայությունն ու հովանավորությունը: Այնքան խորն էր իմ սերն առ Աստված, որ հաճախ դադարում էի թարգմանությունն ու սկսում էի փառաբանել Աստծուն: Երբ թարգմանեցի մի հատված, կարծես Աստված Ինքն ասաց. «Ահա այդքանը»: Եվ միանգամից մեծ ցանկություն զգացի այդ հատվածը հրատարակելու, որովհետև մեզ բոլորիս՝ քրիստոնյաներիս, անհրաժեշտ է իմանալ, թե ինչի՞ համար ենք կոչված.

«Որպեսզի մենք սուրբ և անարատ լինենք Նրա առաջ սիրով (Եփես. 1 գ. 4 խ.) և Սուրբ Հոգու հաղորդությամբ» (2 Կոր. 13 գ. 13 խ.; 1 Կոր. 1 գ. 9 խ.; 1 Հովհ. 1 գ. 3 խ.):

«Իսկ ինչպե՞ս կարելի է իմանալ ճշմարտությունը», - կհարցնես դու: Միայն մի միջոց կա:

Փնտրեցեք երկնքի արքայությունը:

«Խնդրեցեք Տիրոջը և Նրա զորությունը, խնդրեցեք Նրա երեսը ամեն ժամանակ»: (Սաղմոս 105 գ. 4 խ.)

Եվ իմ աղոթքն է առ Հայր Աստված Հիսուս Քրիստոսի անունով, որ բժշկի Ձեր սիրտը, մաքրի այն ամեն թթխմորից և խստությունից, որպեսզի դուք ճանաչեք Հայր Աստծո սերը, Հիսուս Քրիստոսի շնորհքը և Սուրբ Հոգու հաղորդությունը:

Ամեն